Durup dururken seni andım.
Ruhumda duruyor derin derin yaraların.
Ben bir seyyare idim, sen yıldız.
Semalarımdan kayıp, çorak çöllerime çarptın.

Her bir kraterimde açtıran güller.
Her bir yaramdan fışkıran seller.
Senin bana iltifatınla aldandım.
Seyyren olup, etrafında dolandım.

Uçsuz göklerin karanlıkların da biçare.
Bir bilinmezliğe doğru, gidiyordum peşinde.
Sen içimde her savrulup, deprenişinde;
Bana Şule Şule alevlerinden atıyordun.

Geceleri göz yaşlarım içinde ağlatıyordun.
Gökteki yıldızlarda, bundan belki seni arıyordum.
Öyle boş boş göklere yalvarıyordum.
Seni bana budursunlar diye.

Kaç bin yılda bir uğrayan, kuyruklu yıldızım.
Telli pullu duvağını savurup geçiyordun.
Saçlarından ışıklar saçarak savuran sen. bir kaç bin yıl daha, beni benle bırakıyordun.

Başka başka yıldızlar vardı uzakta.
Hep senden küçük ve alımsız.
Sen vardın bir tek asumanda.
Senden başkası anlamsız.

Yine şulelerinden yangınlar içinde,
Alev topu gibi gezdiğim o günlerden birinde,
Devasa güneşi gördüm, hareleri içinde...
Tüm sahteliğinle söndün, o gün içimde

Belki bir umut idi, şu mısralarım:
"Mumu da al yere çal, ateşini özle!"
Özlemin idrakine yeni yeni vardım.
Yirmi dördümde, bir dost muhabbetinde.

Meğer aşk, iltifatı imiş maşuğun.
Sen ona bakarken, açılırmış ağuşun.
Fırlayan nurlar kucaklarmış da seni.
Ve yeşertirmiş cümle cenah-ı benliğini.

Ne alev topu gülleler sallarmış semalarından.
Ne karanlıklara mahkum kalırmış asuman.
Yalnız ışıtmaz, ısıtırmış hem...
Bu iltifata nasıl aşık olmaz insan?

Deli gibi dönmez etrafında?
Mevlasına mevlana, olmaz metafında?
Ruhuna işlenen bu kimyasında;
Nasıl bulamaz aşkı, o yüce iltifatında.

İltifat, öyle iltifat ki delirtir.
Ruhu cezbeder, "Allah" dedirtir.
Sonunda sarar, içinde de eritir.
Fena olup yanmak budur işte
iltifat maşuğun yanmak harelerinde.

24 mayıs cumartesi