Bir perde inmiş sokağın üstüne,
Adımlar sessiz, gölgeler ince.
Her köşe başında unutulmuş bir an,
Bir mektup sanki postaya verilmemiş.

Evlerin camında solgun bir ışık,
İçerde bekleyen yalnızlık var.
Çay demlenmiş, bardak boş kalmış,
Bir sandalye diğerine yaslanmış.

Bahçede kurumuş bir gül dalı,
Yazdan kalma son hatıra gibi.
Kuşlar gitmiş, rüzgâr dönmüş,
Zaman kendi içinde eğrilmiş.

Kim bilir kaç gün, kaç yıl geçti
Aynı pencereden aynı bulutlar.
Bir çocuk çizmiş tebeşirle yere
Gelmeyen babasını, eli cebinde.

Şiir yazmak, belki de budur,
Unutulanı hatırlamak sessizce.
Bir ismi anmadan sevmek hâlâ,
Bir duvar saatine güvenmek gibi.

Kelimeler, sabırla örülmüş iplik,
Her dize bir düğüm, çözülmemiş.
Sanki çocukluğum geçiyor yanımızdan,
Ceketinin cebinde eski bir defter.

Gizli bir bahçe gibi büyür içimizde
O sade, derin, alışılmış acı.
Ve biz her sabah yeni bir yoklukla
O şiirin ortasında uyanırız.