Her şey toprakla başlar,
Düşünsene, bir avuç toprakta kaç yaşam saklıdır?
Yağmurun taşıdığı ince bir damla,
Bir karıncanın sırtında taşıdığı kırıntı,
Bir derenin oyduğu taş...
Toprak hepsini kucaklar.
Rüzgarı da bilir, ateşi de;
Sevinci de taşır bağrında, acıyı da.
Tıpkı benim seni kucaklamak istediğim gibi…
Ama bilir misin, bir erkek severse böyle sever:
Sessiz, derin, dağ gibi…
Güçlü görünür, ama içinde bir ceylan ürkekliği taşır.
Ben seni sevdikçe, doğa benimle konuşur gibi hissederim.
Bir ormana girerim mesela,
Ayaklarımın altında yapraklar hışırdar,
Yukarıda ağaç dalları rüzgarla dans eder.
Ve bir kuş kanat çırpar hafifçe,
Sanki sana fısıldar: “O burada seni düşünüyor.”
Vatanı da böyle severim,
Bir dağ zirvesine baktığımda hissettiğim o derin bağlılık…
O güçlü ama dokunulmaz his,
Hep bana seni hatırlatır.
Çünkü dağ gibi sevdim seni;
Zirvesine çıkmak zordur, ama bir kez çıktığında oradan inmek istemezsin.
Ama vatan sevgisi, bilirsin, bazen içini hüzünle doldurur.
Bir sınır taşına dokunduğunda,
Bir anıta bakıp da geçmişin ağırlığını hissettiğinde…
İçinde bir ağıt yükselir,
Ama o ağıt seni daha çok bağlar toprağa.
Seninle de böyleyim işte.
Ellerim sana uzanır, ama dokunamaz.
Gözlerim seni arar, ama gökyüzü kadar uzak kalırsın.
Yine de, ne yaparım biliyor musun?
Bir rüzgar olurum,
Saçlarını okşamak için dolanırım etrafında.
Ya da bir yağmur olurum,
Avuçlarına düşmek için sabırsızlanırım.
Bir erkek severse böyle sever.
Ne kadar uzak olursa olsun,
Hep döner sevdiğine.
Çünkü bilir, o sevgi kutsaldır.
Ama vatan sevgisiyle sevgiliyi birbirinden ayıran bir şey var,
Vatanın ağırlığı omuzlarımı ezerken,
Senin narinliğin kalbimi hafifletir.
Bir erkek severse, böyle bir fark yaratır kalbinde.
Dağlara karşı savaşır,
Ama sevdiğine dokunurken bir kar tanesi gibi hafiftir.
Bazen hayal ederim:
Bir nehrin yanında yürüyoruz.
Su berrak, ama hızlı akıyor.
Sen elimi tutmuşsun;
Ben o an bir tilki kadar uyanığım,
Çünkü seni ürkütmekten korkuyorum.
Ama aynı anda bir geyik kadar narinim,
Çünkü senin gülüşünü korumak istiyorum.
Seni düşündüğümde, Ayşegül,
Doğanın içinde kaybolurum.
Kuşlar bana seni hatırlatır;
Özgürsün ama yuva ararsın.
Ağaçlar senin gibi;
Köklerin derinde, ama dalların gökyüzüne uzanır.
Ve toprak… ah, toprak…
Senin kadar sabırlıdır.
Her şeyi içine alır, saklar, büyütür.
Ama zamanla fark ettim, Ayşegül:
Vatan sevgim bile sende eriyor.
O dağlar, o taşlar, o sınır çizgileri…
Hepsi sana kavuşmanın bir yolculuğu gibi geliyor.
Vatanı sevmek ağırdır, ama seni sevmek kolay.
Çünkü vatan, bizden sessiz bir fedakarlık bekler;
Ama sen…
Sen gülümserken dünyanın yükünü sırtımdan alırsın.
Bir gün, ellerime bir avuç toprak aldım.
O toprağın içinde hem vatanı, hem seni aradım.
Bir karıncanın izi vardı,
Bir yağmurun bıraktığı serinlik,
Ve bir yıldızın geceye bıraktığı ışık.
Hepsi seninle birleşti,
Ve ben, o toprağın içinde seni bir ömür taşırım.
Çünkü aşk topraktan başlar,
her seferinde, o toprağa geri döner.
ben o toprağın içinde,
Seni bir ömür boyunca taşırım.
Kalbimin en derinlerinde,
Bir vatan gibi kutsal,
Bir hayat gibi sonsuz…
Çünkü ben seversem böyle severim