Ey teniyle zamanı, gülüşüyle hazanı örten kadın
Hangi ışıksız kalmış gezegenlerin ağıtlarında
Hangi boğucu hafakanların puslu bağırlarında
Belki antik bir kitabın yitik satırlarında saklısın



Sen ki unutuşun bile hatırlamak istediği andın
Dokunamadığı sevgilerde solan ömrün anlamıydın
Seni anmak için doğmuş bir lügatin kapağıydın



Titreyen bir mabedin eşiğinden geçerken
Sen yürüdükçe taşlar kavuştu hafızalarına
Göğsümdeki uyanan kehanetleri beklerken
Küllenen tanrılar bile sükut etti hezeyanlarına
Enigmalarla mühürlü bir yazgının sancısıydık
Her yaşamda unutulmuş bir lejandın yankısıydık
Ne Indra’nın topuzu ne Varuna’nın büyülü ağları
Ne Rüstem’in gürzü ne Ne Krişna’ın diski, ne Odin’in mızrakları
Bizi bulunduğumuz yerden döndürebilir artık
Gölgemiz bile birbirine zincirli duadır, semalarda uçardık
Yalnız tanrılar hatırlıyor bizi, sahralarda koşardık



Ey sislerle kaplı nehirlerin mahzun çehresi
Bir yıldız gibi düştük Tanrıların sararmış mısralarından
Ve ihtiyar ve gaddar ve köhne ve amansız zaman
Anmak istemediği bir kâbus gibi geçti yaşamlarımızdan



Rüzgâr, beni bir çam yaprağının bilge kıvrımına sardı
Orada senin adınla titreyen bin yıllık bir sır vardı
Sisle kaplı yamaçlardan inerken sana dair düşünceler
Hakikati bulan her gölgededir senin suretinden izler



Unutulmuş ilahi bir senfonidir bu, kehkeşanlardadır notaları
Kadim bir inzivada çözülüyor hep zamanın boğumları
Yıldız haritalarında asla bulunmaz kaderin taşralı kıvrımları
İç içe geçmiştir mâhur sonsuzluklarımızın anaforları



İçime işledin, her sessizliğe anlam yükleyen fikri
Ne Müzlerin sesi kaldı kulağımızda ne Simurgların zikri
Mezar taşları kadar suskunuz sönmüş bir güneşin altında
Ebed sonatının adagiosunda ağladık bir ömrün kıyısında



Şimdi karanlık bir mahzendeyim arar gözlerim seni
Zamanın arkasında bir çukurdayım bulmalıyım çehreni
Aştım sonunda ifritleri, gölgeleri, yılanları ve ateşleri
Karanlıkta bir kadın var, tanıdım o yosun gözleri



İşte durduk yıldızsız bir ebediyetin ucunda
Ruhlarımız çoktan buluştu bir kelimenin burcunda
Artık ne Kerberos parçalar, ne Akheron soldurur bizleri
Araf’ı geçtik bile Dante’nin Komedya’sındadır izleri


Gültekin Avcı
Siirt, 2000