Zincirlerin gölgesinde yatan bir milletim ben,
duvarlara gömülmüş ölülerle konuşurken,
her taşta pak çocukluğumun kanayan dizleri,
ve kasvetfeşan pas lekelerinde çivilidir;
kalabalıkların hırs ve ihtirasla dönmüş gözleri
Her dem zihnimdedir bu cinnetin ayak izleri



Bir demir kapı gıcırdar, bin çağ yıkılır,
İnsanlık dediğin kayıp makberlere tıkılır
Ah füsunfeza ve erdemli Dona Sophia
Ve gözlerinde melal korlarıyla sevgili Nora
hakkaniyet terazisi burada kırıktır;
bir kefesinde mahpusun kırık hayalleri,
ötekinde zorbaların ateşten emelleri.
Şövaleden bana bakar kararmış hevesleri
yalnızlığın gözleri kör bir deniz feneridir yanar
tarihin dehlizlerinde kayıptır nice yüce imzalar



Ey taş duvarların yüzü kara coğrafyası,
ey haşin zincirlerin mezelletten aryası,
siz ki beni yutmak için susmuş canavarlar,
ama ben hâlâ nefes alıyorsam,
göğsümde yanmaya berdevam kandiller var



Her gece yeniden doğarım bu zindanlarda ben;
kimi gece bir mumun titrek ve sefil alevinden,
bazen de istilacı karanlığın ölümsüz ateşinden
her gölgede hazin bir hatıradan,
her karanlıkta boğuk bir hıçkırıktan
Gözlerim göklere bakan bir çocuk
Bedenim ölümü bekleyen bir ihtiyardan



Hipojelerde unutulan siyanözlü ölüleriz biz
granitten vicdanlarda imanla boğulmuş
inancın boğduğu bir feryat kadar sahipsiz
kabre yıkılmış bir mezar taşı kadar sessiz



Ey karanlık dehlizlerde unutulmuş gölgeler,
Ey zamanın gölgesinde hakikati arayan körler,
Ey suskunluğu yırtan bir feryat gibi yaklaşan,
Ve zulme attığım narayı perdahlayan elemler,
Asla baş eğmedi yorgun ve hançerli yüreğim
Işıltılı adaleti yazamayan hakimlerin hükmüne,
Tiksinerek bakmaktadır hep kalabalıkların cürmüne



Ve işte buradayım:
adımı vurdular,
sesimi boğdular,
yüzümü örttüler;
idrakı granitten surlarla ördüler,
her bakışımı karanlığa gömdüler,
ama gözlerim hâlâ yıldızları görüyor;
her nazarım, bir çocuğun rüyasında
yeniden doğan bir güneş gibi parlıyor.


Gültekin Avcı
İzmir, 2018