biz, iki ayrı bedenin bir yangınıydık
dokundukça unuttuk
hangimiz deriydi, hangimiz ateş

tenlerimiz, evrenin en eski aynasında çarpıştı
birbirimize baktıkça
zamanın kendisi soyundu gözlerimizin önünde

beden değil bu,
birbirine karışan iki rüya
birbirimizin içinde kaybolmayı seçtik
birbirimizin içinde olmadan yaşayamamayı da

birimiz öpmeyi düşündüğünde
öteki bin yıldır titriyordu zaten
çünkü öpüş, sadece dudakların değil
ruhların da yer değiştirmesiydi bizde

çırılçıplak değiliz
çırılçırılız
yağmurun alnında, göğsümüzü delip geçen sorularla
birbirimize yastık değil, yokluk olduk gecelerce

sözsüzdük çoğu zaman
ama her susuşumuz bir felsefeydi
çünkü ne konuşsak, kendimize dönüyordu ağzımızda
ve biz yine bizde boğuluyorduk

aşkı bir tapınak gibi yaşadık
taşı bizdik, tanrısı bizdik
ve sonra
iki aynanın birbirini sonsuza dek çoğaltması gibi
kendimize benzeyerek yeniden başladık