Bir evde doğdum da umut daracık,
Tavan alçak, içi soğuk, katık azıcıktı.
Koltuk yırtık, battaniye incecik yastık yaş,
Hayat oyun değildi, erirdik yavaş yavaş.

TV yoktu, soğuk duvarlara bakardım,
Hayal kurardım, içimden ağlardım.
Ne çizgi film ne kahkaha atardım,
Kendi kendime oyunlar oynardım.

Ayakkabım delinmiş, tabanı yoktu,
Sokaklar taş dolu, yollarım çukurdu.
Topum yok oynamak zordu,
Küçük bedenim her gün Çalışmaya mecburdu.

Bayram gelirdi, içim buruk kalırdı,
Komşu çocukları gülüp şeker toplardıı.
Hayalimdeki bisikleti hep zengin cocukları alırdı
Ne yeni gömleğim ne de cebimde harçlığım olurdu.

Okul bir yük gibi sırtıma bindi,
Kalemim yoktu, defterim silikti.
“Okuyacaksın” dediler kimse bilmezdi,
Ne kitabı gardaş,benim tek derdim ekmekti

Oyunları bilmezdim, çünkü yoktu aram,
Hep kenarda bekledim, oynatmadi cocuklar.
Bir tek duvar konuşur, kanardı yaram,
İçimde birikerek artardı yokluklar.

Uykusuz geceler gözlerime çöktü,
Yastığım ıslaktı, sabrım küçüktü.
Kalbimdeki Uçuruma hayallerimi döktü,
Daha çocukken yüküm biraz büyüktü.

Bugün gülen çocuklara içim ağlar,
Gizli bir yara gibi yüreğim kanar.
Ben bir çocuktum, yarım kaldı yıllar,
Yaşanmamış bir ömür, eksik kalan çocukluğum var.