Bir kırık şiirim ben, kimse duymadı
Mısralarımda hiç kimse kaybolmadı
Kelimelerim bu dünyada tanınmadı
Hiçbir yerde hiçbir kimse okumadı



Eski bir defterin solmuş bir yaprağında
Uyuyup kaldım yıllar boyunca
Bir sandığın içinde geceler ve günler
Geçti ara sıra seneler boyunca



Benim şairim ölmüş, artık kimsesizim
Kimsenin haberi yoktur sahipsizim
O halde özgürüm, gönlümce dizilebilirim
Meçhul bir şiirin şiiri olabilirim



Artık hem şair hem şiirim
Kelimelerime nevnizamla hakimim
Tek bir mısraım bile büyüler tüm şairleri
Nice yaşlar süzülür gözlerden seller gibi



Ama şair değil şiir olmaktır beni kanatlandıran
İçten duygularla okunmak ve duyulmak isterim
Yaralı kalplerde mekan, acılı gönüllerde hazan
Dudaklarda terennüm ve sînelerde figân



Katı kalpler bana hor bakar
Duygusuzlar beni incitir, hırpalar
Bir gün bulursanız tozlu bedenimi
Kıymetimi bilin, unutmam ben sevenimi