Sen küs olduğunda, dünya kararıyor,
Sanki gece gündüzü yutuyor,
Akan sular duruyor sessizce,
Ve güneş, inadına yüzünü saklıyor,
Yüreğimde bir boşluk, bir derin yara açıyor.
Nefes almak, anlamsız geliyor,
Her soluk bir yük, ağır, taş gibi,
Ruhum, renkleri silinmiş bir tabloya dönüyor,
Kansız, cansız, renksiz bir gölgeye dönüşüyorum,
Sensizken hiçbir şeyin tadı yok, hiçbir şey yaşanmıyor.
Canım sıkılıyor,
Durdukça sıkıntı katlanıyor,
Sokaklar yabancı, ev soğuk,
Saatler geçmiyor, zaman durmuş gibi,
İçimdeki sıkıntı büyüyor, çoğalıyor,
Çünkü senin sesin çıkmıyor.
Ne çiçek açıyor gözümde, ne kuş uçuyor,
Gökyüzü dilsiz, toprak kokusuz,
Bir taş kadar soğuk kalbim,
Her şey, senin sessizliğinde eriyor,
Sensizlik beni bir hiç yapıyor.
Can sıkıntısında kayboluyorum,
Yüreğim kıvrılıyor, boş bir sandal misali,
Her an biraz daha batıyorum karanlığa,
Bir bakışınla, bir kelimenle kurtulurdum oysa,
Ama sen küs, ben yapayalnızım.
Sana anlatamam bu boşluğu,
Dünyamın nasıl durduğunu,
Sadece seninle can bulur her şey,
Küs kalma ne olur,
Yoksa ben de kaybolurum bu karanlıkta.
Küskünlük gölgesinde hapsolmuşken,
Can sıkıntısı kalbimi esir alırken,
Bir el ver bana,
Dargın kalmayalım, ne olur,
Sensiz geçen her an, bir ömür gibi.
Sensizken her şey donuk, her şey kırık,
İçimdeki fırtına dinmiyor,
Gel, birlikte aydınlatalım yine dünyamı,
Sen olmadan solan her şeye, seninle can verelim,
Çünkü ben, senin küskünlüğünde kaybolmak istemiyorum.