Geceye bağırdım, ay sustu, yıldızlar döndü,
Toprak çatladı, su kaçtı, dünya söndü.
Adını unutur gibi yapıyorum bazen,
Ama adını her şey fısıldıyor, nafile.

Dağlara vurdum kendimi, taşlar suskun,
Bir kartal süzüldü, gözlerin gibi.
Ağaçlara sarıldım, tenin sandım,
Yapraklar yüzüme düştü, hüzün gibi.

Bir ceylanın zarafetinde seni gördüm,
Bir çiçeğin sadeliğinde izini sürdüm.
Her zerrede sen vardın, ama ulaşılmaz,
Dokundum sandım, ellerim bomboş kaldı.

Her adımda sen varsın, her nefeste,
Rüzgârda bir gülüşün, yağmurda sesin.
Delirdim mi bilmiyorum, belki de evet,
Çünkü aşk, akıl işi değilmiş meğer.

Şehir sokaklarında, gölgeler kovalar beni,
Bir kadın dönüp bakar, sanırım sendin.
Seslenemem, adın boğazımda düğüm,
Her köşede senden bir iz arar gözüm.

Denizlere açıldım, dalgalar seni söyledi,
Her köpükte bir dokunuşun yankısı.
Bir kaya buldum, oturdum,
Sana şiir yazdım, adını taşlara kazıdım.

Ben bir deliyim, aklımı senle bozdum,
Ne yer var bana ne de gök, seni bulmadan.
Sana çıkmayan yol, yoldan sayılmaz,
Sana varmayan nefes, boşa alınmış.

Ey sevgili, seni sevmek ne büyük fırtına,
Hem sarsıyor, hem uçuruyor.
Delicesine sevdim seni, akılsız, hesapsız,
Bu kadar sevilir mi? Evet, sevilir.
Evet, sevilir