Bazı insanlar deprem gibi yıkar,
Sarsıntısı geçse de izi kalır.
Gözlerin dolarken sessiz ağlar,
İçine gömdüğün haykırış yanar.
Onlar geçer, sen hep orda kalırsın.

Mezar taşı gibi olursun sonunda,
Kıpırdamazsın, nefesin donmuş.
Kendi içinde kaybolmuş bir yurtta,
İsmin kazınmış, kalbin yok olmuş.
Ve kimse durmaz, üstünden yürür.

Güvendikçe büyür kırıklar içte,
Çığlık sessizdir, duymazlar seni.
Bir gülüş yeter, batırır bıçakla,
Kandırır sevda, sanırsın ki cennet,
Oysa cehennem başlar o tende.

Küçük bir söz, bir yalan yeterli,
Zemin kayar, bina sen olursun.
İçten çöker ruhun temeli,
Kimse bilmez, sadece sen duyarsın,
Kendini gömüp üstünü örtersin.

Gözlerinin ardı bir harabe şimdi,
Ne umut kaldı ne de bir ışık.
Her kahkahan, ağlayışın gizli,
Her adımın altı dipsiz bir çukur,
Görünmezsin, çünkü yaşıyorsun.

Ama kalkarsın bir gün yerinden,
Sana mezar olan taş parçalanır.
Yeni temeller kurarsın derinden,
Ve bir daha hiç kimse yıkamaz,
Çünkü sen oldun artık sarsılmaz.

Unutma can, her yıkımda bir ders,
Her yara, hayatta bir imza gibi.
Deprem de olsalar, geçer hepsi,
Sen sağlam dur, eğilme hiçbir şeyle.
Kalbinin kıymetini sen bil yeter.

@NURAL BEKTAŞLI