son kuşlarda mı gidiyor ne - son kuşlar
turnalar
saçaklarında sığınmacı bulutlar dokunarak kanat vuruyor
deli poyrazlar vadisinde günözüm rüzgar ve sesler
uzak zamanlara göçüyor
düş sevdalarında düşe kalka büyüyen çocuk geçiyor
gözlerinde ufuk serpilmeleri
gün ilk defa doğmuyor ama
bu tan vaktinde çocuk
maviye bir başka bakıyor, kırmızıda, renkler kayboluyor

renkler ve ahenkler
kalabalık insan yığınlarında kaybolmaktan korkmuyor ilk
ilk
yumuşak benizli atın yelelerinde bit dokunmuyor

gürültülerin arasında bir kadın
kan kınası ellerinde çizik bir devrim gülümsüyor
o’(ba)na mı?
yüzü görünmüyor...

vazgeçmiş denizlerinde bir balık
ağların gözlerinde titrek ait olduğu yere bakıyor
silkelense bir
bir silkelense dönecek ;
yıldızlar diyor, yıldızlar bu akşam-kum kadar-lar
birazdan kayacaklar
birazdan balığın pullarına konup
geldiği yere yolculuyacaklar

yıldız ve balık
o ve sen
sokaklarda uğultular, yankısını güne düşüren bir sevda
dolanmaktalar...

çocuksamalar,
tavsanmış manzaralarda kızıl yangın ormanları,
mavi saman sarılarında zamansızlıklar
bir aşk’a dadanmaktalar...

İshak Konya( umutca)