gecenin sesi;
bugün daha bir karanlık,
değil mi...
ruhumun boş kaldırımları gibi...
siz de duyuyor musunuz
gecedeki ölü(m) çığlıklarını...

az önce,
çocukluğum çaldı kapıyı,
sessizdi...
hep de takındığı surat ile...
silecekmiş ;
geceye çaldığım kirpik altlarımı...

gözümden akmaya doyamayan bir yaşın
serseri bir izi kalmış tenimde
ve kirpiklerim de kırbaçlamış göz altlarımı
sözde...

dokunmayın...
ben alışığım soğuk hıçkırıklara
ayaklarım buz keserken
sanmayın dudaklarım sıcaktı...

kanım kutuplardan çağlardı
ve ellerimi açardım duaların
rıhtımına...

çocuktum ben de
deymeyin yaralarıma...

acıdı canım belki
belki öldüm kurşuni
ama rengimi beyaz seçtim
gecenin sesine ihanet ettim
işte bundan ,
bundan anne;
ben geceleri hep yeniden doğdum...
doğdukça günahlara kefaretlendim
doğdukça sil baştan lanetlendim...


(evet)ben de çocuktum
ve örüklerimde kasırgalar yaşattım
o zamanlar gömdüm gamzelerime toprakları
o zamanlar yaşadım babamın kucağında
ilk aşkı...

ben de gülümsedim
çınlattım kuşların kulaklarını
kanatlarına umutlar taktım
bir tek büyük insanlar ağlatmazdı ki
ben de kanattım...


gece;
sen nereden kaydın ki ses tellerime
acı tükürüyorum şimdi
ve gözlerim bir yuvarlak çiziyor
dünyanın ritmine...

ben de çocuktum
çocuklar ,çocuk olsa keşke
diyesim geliyor şimdilerde...

içim ,
için için haykırıyor
gecenin kasvetli gülüşlerine...


_Bahar Liman_


Sevgili Alen’in Çocuk ve Kadın adlı şiirine yaptığım yorumun,düzenlenmiş halidir bu şiirim...Bu şiiri yazmama vesile olan ,tüm şiirlerin şairlerine teşekkür ederim ve tabi sevgili Alen’e...