giriş





ruhumdaki ruj izlerinin
failidir hayatın dudakları...









gelişme



yırtık cümlelerimden,
hayallerimin en örselenmiş yerine varın
ki bilin, yıpranan yanlarımdan utanırım en çok...
kökünden sökemediğim heceleri
küskünlüğümle kırbaçlayıp
sustuğum kadar savaş yaşarım dilimle, her vakit...





bazen bir portrenin önünde durup
saatlerce keşke ayinleri yaparım
sesimin ağlayan notalarıyla,
kıstırıp sigarayı dudaklarıma
kitap arası karanfil misali
en ferfecir haliyle gözlerimin
hayatın derin dekoltesine dalarım...
geçmişimin irice irinlerini patlatma hazzını
hangi sivilcede yaşardım deyip
manik depresif küfürlerle kahkaha atarım sonra...
üç kuruşluk deliliğime
akıl almak isterim böyle zamanlarda
şöyle allı güllü, pullu, cafcaflı...




sırtımdaki hançer görülmeyince
ve arabesk şarkılarda huzurun
tenden öte kesilen bileklerini düşününce
ayak seslerinden tanıdığım acılarıma da
ateş yakarım bağrımda...



imgenin kasvetini bu sebeple daha çok severim
bir ölü havasında oynarken gözkapaklarım
soluğum iki dünya arasında raks eder
bir dudağımla, bir azraille...







gene sonuçsuz sonuç



namusunu kaybeden cümlelerimin hesabını
varın/kustuğum dokunuşların sahibine sorun...







_Bahar Liman_