ben;
gözyaşlarımı şiirlerle besledim anne...
ellerindeki gülleri derleyemedim geleceğime...


hani sana sımsıkı sarılamazken
adımsızlıklarım adını çığlıklarla haykırıyordu...
yutkunuşlarım boğazımda can çekişiyorken...
bağrışlarım sessizliğinin sağır kulaklarına saplanıyordu
sen,hep konuşmuşçasına gömülüyordun hayallerdeki suskunluğuna
gene ,yine yeniden yırtık bir hikaye oluyorduk,hareketsizlik kıvamında...



ve;
hava şiir kokuyordu

ben seni diliyordum

sen;
bilmiyordun...anne...




her dileğimin sonunda varlığına nokta koyarken namlusu kör gerçeklik
yatağımda hüzzamlı bir soğukluk beliriyordu
inceden inceye buzullaşıyordu tüm isyanlarım
küçük dilimde birikiyordu asiliklerde gezinen titrekliğim
adını tepinirken yokluğundaki ıssızlığım
açılan boşlukta hiç ısınamıyordu ayaklarım
annemi istiyorum diye çığlık atıyordu içimde bıraktığın çocukluğum...



ve;
hava şiir kokuyordu

ben seni düşlüyordum

sen;
gelmiyordun...anne...




ilk heyecanımı yaşarken titrek bacaklarımda
aniden yaşlı gözlerin çarpıyordu
gülümsemelerde acılaşan suratıma
birden duraksıyorduk bakışlarımızın kavuşmasıyla
gözlerimiz dilleniyordu büyülü bir nazla
gökten merhamet yağarken arş/ın başına
tüm kapı delikleri bize çevriliyordu
etrafta dolanan her bakış ,derin bir iç çekiyordu
tüm çocukluğum büyüyordu bir anda
biz ,biz için ağlıyorduk uluorta yangınlarda...




ve
hava şiir kokuyordu


ben sana sızlıyordum

sen;
görmüyordun...anne...





çizgilerinde(n) öğrenirken elif,banın sızısını
eteğinin kokusu siniyordu secdedeki avuçlarıma
tüm ceylanlar vurulurken edalı bakışlarında(n)
dilimde ürperen sensizlik deliriyordu
ellerim seni özlüyordu,sana susuyordu tüm gelecek
seccadeler bizim için namaza duruyordu kıbleye eğilerek...



ve
hava şiir kokuyordu

ben seni içiyordum

sen
yoktun... anne...




yanlış adımlarla kırılırken bileklerim
emekleyişlerimden tutuyordun beni uçurum kıyılarında
her acımda isteklice sürüklenir gibi
zor günlerimin refakatçısı oluyordun inadına
şahit oluyordun yıllarımdaki kanamalara
aslında biliyordun,doğururken bir yazgının kalemini tutuyordun
kuzum diye tararken saçlarımı
tellerde(n) kopuyordu fırtınalar ve dökülüyordu acılarım bir bir
her metraja takılıp bir nota,içimize içimize işliyordu sesleri
acımasın diye hiç bir yara
gözlerindeki uykuları satıyordun gecelerin karanlığına......



ve
hava şiir kokuyordu

ben
seni çok seviyordum

sen
duymuyordun...anne...




saçlarımdaki teller adını anarken sarhoşça
aradaki duvara küfür ediyordum zil zurna
delerken ruhum sensiz mahzeni
sesime kırlangıçlar toplanıyordu kanatlarıyla
ben senin için şarkı tüttürüyordum keskin tonlarda
kulağıma fısıldadığın ninni gibi ,dağ havasında
her şey bir anda pembeleşiyordu kararan dudaklarımda
ve dilim seni anmanın sevaplarıyla dans ediyordu
hiç bitmeyen heyecanım oluyordun bir anda...



ve
hava şiir kokuyordu

ben
adını zikrediyordum

sen
kayboluyordun...anne...




her kararda sığınırken kollarındaki limana
alay konusu oluyordum tüm psikoloji kitaplarına
bağımlılık diyorlardı aramızdaki bu hırçın bağa
doğru söylediklerini kabulleniyordum
zırdeli söylemler ne zaman sırıtsa...
inatçılığımı fırlatıyordum diş gıcırtılarıma
ellerimle itsem de sevgi tohumlarını
köklerim sendeydi ve de ruhumu bıraktığım cennetim
sen benim en önemli sebebimdin...



ve
hava şiir kokuyordu

ben seni çağırıyordum

sen
susuyordun...anne...




genlerime vurduğun doğum sancılarıyla
bir hayat kök salıyordu kayıp tufanlara
sana bağıran sesim günahlara boğulurken
ilk defa zamanın aldırmazlığını geri istiyordum


va hava şiir kokuyordu
ben senden af diliyordum...

ne olur,
affet anne...



_Bahar Liman_