Bir yolcuyum, ne zaman nerede kalkacağım bilinmez,
Yollarda görünürüm, hedefim bilinmez,
Gece gündüz demeden, ömrüm yollarda geçer,
Adımlarım ağır, gölgem yorgun, izim belirsiz...

Her adımda düşer yapraklar dallardan,
Savrulur rüzgârla, bilinmez diyarlara,
Ben de savrulurum öylece,
Hiçlikte kaybolan bir yaprak gibi,
Toprağa kavuşmayı bekleyen bir düş gibi inerim...

Sessizlik olur bazen yoldaşım,
Suskunluğumda gizlenir haykırışlar,
Gece çöker, karanlık sarar dört yanımı,
Bir fısıltı dolanır kulaklarıma,
Geçmişin yankısı, geleceğin bilinmeziyle...

Bir an duraksarım, yollar uzar gözümde,
Bitecek mi bu sürgün, varacak mıyım menzile?
Ama ne mümkün, yürümek yazgım benim,
Yol bitse de, yolculuk bitmez içimde...

Acılar eşlik eder bazen,
Hüznün koynunda uyurum,
Düşlerimde kaybolurum,
Geceye karışır gözyaşlarım,
Saklanır yıldızların ardına...

Bir iz bırakmadan geçerim,
Ayak izlerim bile benden kaçar,
Toprak bile yabancıdır bana,
Gökyüzü bile uzak, yıldızlar bile soğuk...

Yollar uzun, yollar yorucu,
Her köşe başında bir ayrılık gizli,
Her dönemeçte bir veda,
Her durakta bir hüzün...

Yalnızım, ama yalnızlık da terk etti beni,
Kuşatıldım sessizlikle,
Cümleler boğazımda düğümlendi,
Sözcükler yetmedi acımı anlatmaya...

Bir cengaver gibi yürürüm,
Ama kılıcım kırık, kalkanım delik,
Zaferler uzak, yenilgiler yoldaş,
Savaş meydanım kendi içimde...

Heyecan duyduğum anlar da olur,
Bir serçenin kanat çırpışı gibi,
Bir yıldırımın gökyüzünü yırtışı gibi,
Ama geçer hepsi,
Yine dönerim sükûnetin karanlığına...

Gözlerimde uzak diyarlara özlem,
Yüreğimde kavuşma umudu,
Ama bilirim, yollar bitmeyecek,
Varış yok, mola yok,
Sadece yürümek var,
Sadece gitmek…

Bir yolcuyum, ne zaman nereden kalkacağım bilinmez,
Ama kalkacağım elbet,
Yine düşeceğim yollara,
Ta ki kaybolana dek,
Ta ki unutulana dek...

Erol Kekeç/13.02.2025/Namazgah/İST