Ey yâr, gönlümün yangını, ne bir nefeslik sükût bıraktın
Ne de bir umut, seher vaktinin solgun rüyalarında
Hangi kelime, hangi ses tarif eder bu sessiz boranı?
Zemheri misali soğuk, meltem gibi aldatıcı
Her seher bir sancıyla doğar, dolunay uzaklarda saklanır

Yağmur iner toprağa, öyle sessiz, öyle derin
Her damla, kalbimde bir düğüm, bir yarım söz
Gün doğar ama ışıksız, gece biter ama uykusuz
Araf’ta savrulur ruhum, mevsimlerin ihanetinde
Sonbahar bir ağıt gibi döker yapraklarını ayaklarımın altına

Ey aşk, sen ki kalbimin külfeti
Ne sarar yarayı, ne unutturur hasreti
Adını yazar bulutlara, yağmura karışır sözlerin
Ama her damlada bir ayrılık, her sözcükte bir uzaklık

Dolunay şahittir hâlime, geceler boyu sustuğuma
Sanki yıldızlar bile yorgun bu bekleyişten
Gönül muhasebesinde yitip gider her cevap
Bir Araf kurulur ruhuma, ne vuslat ne terk…

Mevsimler geçer, ama kalbim hep aynı kışta
Sonbaharın sararan dallarında saklanır özlemim
Hangi bahar döner bana, hangi rüzgar taşır sesini?
Hangi yağmur siler kalbimin karanlık yükünü?

Ey zaman, bu sancının kadrini bilir misin?
Külfetin ağırdır ey aşk, her adımda bir yara açarsın
Araf bir yoldur, ne geçilir ne dönülür geriye
Her sancı bir nişandır, her yara bir hatıra

Ey yâr, susar kelimeler, sessiz bir dua gibi
Ama içimde kopar fırtına, ama dışımda yalnızlık
Gözlerim yıldız arar, gönlüm bir seher bekler
Ve gece, o bitmek bilmeyen gece
Kapanır yüzüme, sanki ebedî bir perdenin ardında

Aşk bir destandır, sunağı sahibine acı olan
Bir borandır ruhumda, bir zemheridir yüreğimde
Bir meltemdir aldatıcı, bir dolunaydır sessiz
Ve ben hâlâ, o Araf’ta beklerim
Ne bir vuslat, ne bir son… yalnızca beklerim.