gün ışığına gecenin karanlığıyla dikiş atarken
terzi çırağının parmağına batan iğne kalbime saplandı
önceden duymuştum, terzinin iğnesi canını acıtmaz
ve sevenin kalbine özlemek yük sayılmazmış
insan iskeletini oluşturan kasların nasıl eridiğini
demirin zamanla nasıl yorgun düştüğünü biliyorum
ihtiyacı olan bakım yapılmadığında
insanın kalbi de pas tutarmış
içime sızan gözlerinde bulduğumda kendimi
ritmi yükselen kalbim nefesimi kesmişti
oradan biliyorum…

kaba bir hesapla yaşanan büyük hayal kırıklıklarından sonra
yeniden sevmenin zorlaştığı kadar, tutkusunun da yüksek olduğu bilinir

sahi…

şiirler neden ayrılığa yazılır?
şarkılar niçin gidene söylenir?
gelen gidenden az mı kıymetli?
yoksa sevinçlerimizi büyütmeyi,
gelenle çoğalmayı bize öğretmediler mi?

gelişine defnettiğim geçmişi sorgularken
kötü alışkanlıklarımın kirini sökmek kolay olmuyor
hal böyle olunca… utandım sana bakmaya

defnettiğim geçmişimle konuşurken
soğuk duvarlarıma çarpan sessizliğim
pişmanlıkla tokatlanan yüzüm, utançla eğiliyor yüzüne
son kullanma tarihi geçmiş eşyaları bırakıp
şaşkınlığımla sarılarak bir duaya
ilk kez gökyüzüne baktım
gözlerini anımsatan bir yıldızla birlikte dilek tutup
incir ağacına bağladığım bez parçasını öperken dudaklarım
kimyon kokan saçlarından bir tel çaldım
yokluğuna kardığım şiirden arda kalanlarla
gerdanının harında, dar ağacına astım nefeslerimi

faili meçhul duygularımın faili
henüz sana dair kendime anlatamadıklarım dururken
bütün hoyratlığıma karşı duruşuna mest oldum
gülüşlerin içime açılan çeyiz sandığı
hayat ağacının sunduğu elma kokusuyla beni sararken
kalbimin sürtünüp kanadığı duvarların altından
tutup kaldır beni…
ruhuma sinen kirlerin temizlenmesi için
Meryem’in gözyaşlarıyla yıkayıp, Elif’in nur ağacına as yüreğimi…