eskilere bakıyorum eskilere,
o sonsuz bir boşluk içinde seni arıyorum,
bir gölge gibi kayboluyorsun her adımda,
sokaklarda, caddelerde, kaldırımlarda...
velhasılı sensizliğin çürüdüğü her yerde,
umutlarım yeniden filizlenir diye düşünüyorum
ama içimde, o sönmeyen boşluk,
o sensizlik sanki hiç bitmesin ister gibi.

bir gün daha, işte bugün yine sen,
bir an daha, her an yine sen,
her şeyde sen varsın,
ve ben, bir hiç olarak, senin gölgende kayboluyorum.
sensiz ben, seninle ben hiç olmamışım.

ben sensizim şimdi,
ve sen hiç umursamayan bir yabancı gibisin,
yokken bile dilimde sen, gönlümde sen,
sensizlik geceyi, karanlık bir deniz gibi sarar,
her köşesi adeta dondurur,
ve ben, o soğuk denizde boğulurum,
hedefim sensizlik
içimde bir fırtına var
bir poyraz gibi deli,
bir göl gibi durgun, ama içimde fırtına.

sen gelince aklıma,
ben hep susuyorum.
sesim kesiliyor, içim çığlık çığlığa,
aklım, her defasında seni aldatmaya çalışıyor,
ama artık kaçacak hiçbir yerim yok,
senli her şey,
senli her hatıra,
artık öylesine uzak ki.
bir yıkım gibi savuruyor beni,
sonra ben, o enkazda kayboluyorum.

sen diyorum,
yokken bile...
sensizliğin en derin yerinde,
tek gerçek olan yine sen.
*
Mehmet Demir
3225