kimi saman sana şöyle bir bakıyorum da,
ne kadar da hızlı geçip gidiyorsun, zaman.
öyle acımasız, öyle umursamazcasına,
öyle sessiz ve sakin…

aklımda takılıp kalan bir yığın düşünceler var,
sen gibi gidenlere dair.
bütün tomurcuk güller solmuş gibi,
adı bile unutulmuş o eski sokaklar gibi…
aradan geçen bunca yıl sonra bile seni anıyorum,
biliyorum, gideli çok oldu.

o nükteli sözlerin, o sıcak kahkahaların,
hala kulağımda çınlıyor.
ah be diyorum, ah…
bir an geliyor, yüzüme belli belirsiz o ifade.
çaresiz acı bir tebessüm beliriyor,
konu sen olunca.

bazen pişmanlıklarla buruklaşır insan,
bir zaman sessizce öylece kalırım.
kim bilir, zaman geri döndürüle bilse,
neler değişirdi, neler…
ama artık tüm keşkeler faydasız.
akıp giden gözyaşları silemez yaşananları.

eğer olanları şimdi görebilseydin,
nasıl da gülerdin ağlanacak hallere.
öyle içten, öyle sahici,
bir çocuk gibi tertemiz…

seni tanımak tarihe bakmak gibiydi.
eğer şimdiki aklım olsaydı,
seni daha iyi okurdum,
emin ol daha çok dinlerdim, daha iyi anlardım.

kısa da olsa, seni tanımak güzeldi.
özlüyorum desem, yalan değil.
çünkü çok özlüyorum.

kim bilir, daha kimler özlüyordur seni…
dualar eksilmiyor ardından,
gittin gideli…
geride kalanlar mı?
her şey bıraktığın gibi değil,
hiçbir şeyde eskisi gibi değil.

tek bildiğim,
sen giderken zaman çok acımasızdı.
şimdi de aynı hala acımasızca akıp gidiyor.
tıpkı gidişin gibi…
*
Mehmet Demir
6214-25