düşünüyorum da, geçen yıllarımızı,
biz mi yaşadık hayatı, yoksa yük mü olduk, abi?
hiç mutlu günlerimiz oldu mu sahiden?
uçurtmalarımız oldu mu var mıydı hiç?

ne varsa sakladık kırık kalplerimizde,
sevdiklerimize “seviyorum” bile diyemedik.
zaman, mekan, bir de o anlamsız gurur...
ne bir camı taşlayıp kırdık,
ne de büyüklere saygıda kusur ettik.

babam derdi ki:
dik dur oğlum dik dur asla eğilme.
hep dik durduk, hiçte eğilmedik.
ama kırılmadık da sanma,
kırılmadık yerimizi de koymadılar be abi.

kalbimizi kırdılar, sustuk.
kolumuzu kırdılar, konuşamadık.
nazımız susmaya geçti bizim.
kafamız kırıldı, kanlar içinde kaldık,
erkek adam ağlamaz dedik ve sustuk.
acının ötesinde bir soğuklukla aynalara bile küstük.

şimdi soruyorum sana abi,
sence biz yaşadık mı bu hayatı,
yoksa hayat mı oynadı bizimle?
bir gün olsun gülmedi şans yüzümüze.
tükenip giderken bu çileli ömür,
kimseye bağlı kalmadık ama hepte eksildik.

biz bu hayatı acılarla sarmaş dolaş yaşadık.
hiç hayal bile kurmadık, olmaz diye.
ara sırada kaçamak yaparak, dalardık düşlere,
oysa bir resmimiz bile yokmuş hatıra diye.

bak, sahipsiz düşlerimi bile yıllar sonra kuruyorum.
omzumda hiç olmadı bir dostun eli,
şefkati çoktan unuttuk be abi.

mesafeler vardı ama hiç sizsiz geçmedi günüm.
her yağmurda atardım kendimi dışarılara
o yağmurda ıslanmak iyi gelirdi bana,
gözyaşlarımı kimseler görmezdi o zaman.

umutlarımız çalındı abi, umutlarımız hemde kaç defa.
hayallerimiz sökülüp alındı elimizden.
ama hiç kimseler duymadı,
duymadılar be abi.

şimdi düşünüyorum da, geçmişi geleceği
bu yaşananları olanlara bakıyorum da
bu hayat mı abi
yoksa hayal etmek hala küçük bir ihtimal mi

ne dersin, bu hayat mı, abi?

Mehmet Demir
31125