Sevmek, derler, yürek işidir,
Ama kimse söylemez, ne kadar ağırdır.
Sevmek, kanat açmak bir uçuruma,
Ve hep düşmek…
Göğsünde bir dağ gibi büyüyen acıyla.

Hep mi çok sevenler çeker,
Hep mi aşkın yükü en kırılana düşer?
Bir tebessümde can bulan,
Bir bakışla kül olan biz,
Hangi söze inanırız artık?

Kimin duasıydı bu yolda kayboluş,
Hangi yıldız sönmüştü ansızın gözlerimizde?
Sevmek ne zordu,
Ama unutmak daha zor,
Daha kanatıcı, daha karanlık…

Şimdi sen, kalbinin yorgun taşlarını
Bir bir topluyorsun avuçlarına.
Bir kelime bile kalmadı dudaklarında,
Ama gözlerin hâlâ o soruyu soruyor:
“Sevmek hep böyle mi yanar?”

Ağırdır sevdaların hikâyesi,
Ama yine de kalkar yürek,
Yaralarını sarar bir gün,
Ve her şeye rağmen,
Yine sevmesini bilir…
Çünkü biliriz,
Sevmenin bedeli acıysa,
Unutmanın bedeli yoktur.

RAMAZAN ACAR