Ben neler gördüm, sen de bilirsin,
Her doğru masal, her yalan sinsin.
Ne kahpelikler geçti önümden,
Ne dost sanıp da düşman bildiklerimden.
Ve öğrendim: Yalanla kurulan taht, gün gelir altından kayar!

Gördüm…
Kendi çıkarı için kimleri satanı,
Bir menfaat uğruna onurunu atanı.
Dost gibi konuşup arkadan vuranı,
Yalanıyla dünyasını kuran yalancıyı.
Ve anladım: Kimse sandığı kadar büyük değil, maskesi düşene kadar.

Gördüm…
İftira atanları, kendi pisliğini örtenleri,
Egolarıyla başkasını ezenleri.
İçinde vicdan kalmamış sözde insanları,
Ama insanlık bunlardan utanır, anladım.
Ve fark ettim: Hak her zaman sessizdir ama asla kaybetmez!

Anladım…
Kalbi temiz insan kalmamış bu devirde,
Mertlik mezara gömülmüş, yürekler kirde.
Herkes bir maske takar, herkes bir rol oynar,
Ama zaman maskeleri bir bir soyar.
Ve bildim: Gerçekler bir gün tokat gibi iner suratlara!

Anladım…
Kimin can, kimin canan olduğunu,
Kimin dürüst, kimin namert olduğunu.
Zaman öğretti bana kim kalleş, kim adam,
Gerçekler bir bir döküldü, hiç şaşmam.
Ve gördüm: Hainlik yoldaş değil, sadece yıkılışa giden bir duraktır.

Anladım…
Herkes bir hesapla gelir bu hayata,
Ama dürüst olanın vicdanı rahat yatağında.
Namertlik bir süre parıldar belki,
Ama sonunda ışığını kaybeder, bil ki.
Ve dedim: Karanlık bir kalp, ne yaparsa yapsın aydınlanamaz!

Şimdi bana "dürüstüm" deme, gözüm gördü,
Kalbim yandı, ruhum her şeyi çözdü.
Sözler boş, gerçek olan zamandır,
Ve zaman, herkese hak ettiğini anlar.
Ve söyledim: Hayat, dürüst olanı her zaman yüceltir, namerde ise yerini hatırlatır!

RAMAZAN ACAR