Senin sevdanla dolu bu yüreğimle gidiyorum,
Bütün düşlerimi, bütün yaralarımı alıp gidiyorum.
İçimde kopan fırtınaları,
Gözlerimde biriken yağmurları saklayarak gidiyorum.

Sana olan bu büyük sevdamı,
Bir dua gibi dilimde taşıyorum.
Her adımda daha çok kanıyorum,
Ama gidiyorum…
Bu diyardan, senden, kendimden koparak gidiyorum.

Artık görmeyeceksin beni,
Ne sesimi duyacaksın, ne yüzümü göreceksin.
İstesende olmayacağım,
Sana söz veriyorum, olmayacağım.

Her gece yıldızlara emanet bırakıyorum seni,
Gecelerden iste ışık olsun yolunda.
Benim yüreğimden taşan karanlığı unut,
Çünkü ben gidiyorum, aydınlığın olsun bundan sonra.

Biliyor musun?
Bir insana bu kadar sevmek yara mıdır?
Yoksa sevdiğin her nefeste biraz daha mı ölür?
Ben öldüm, ama sen yaşa,
Ben bittim, ama sen başla…

Gidiyorum, içim kanarken susarak,
Her “kal” çığlığını içime gömerek.
Bilir misin, dönüp ardıma bakamıyorum,
Çünkü o bakışta sonsuza kadar kalırım,
Ve kalamam artık, gidiyorum.

Adını bir daha anmamaya söz veriyorum,
Ama her nefesimde yankılanacak o sesin.
Ellerim boş kalacak, ama bir ömür,
Sana uzanmış gibi titreyecek.

Her gidiş bir dönüş taşır derler,
Ama ben dönmeyeceğim.
Yüreğime mühürledim senin adını,
Ve o mühürle karanlığa yürüyeceğim.

Artık görmeyeceksin beni,
Ne gökyüzünde bir iz, ne toprakta bir ayak.
Sana söz veriyorum,
Beni bir daha hiç görmeyeceksin.

Ve bir gün, bir yerde,
Rüzgar sana bir şarkı fısıldarsa usulca,
Bil ki o şarkı benim sana bıraktığım,
Son bir veda… Son bir “seviyorum”dur aslında.

RAMAZAN ACAR