Artık baharım geçti, hazanla baş başayım,
Bir yaprak gibi dalımdan düşmüşüm,
Ne çınar kadar güçlü, ne gökyüzü kadar sonsuzum,
Beni böyle anla, bir yolcuyum, yorgun ve susmuşum.

Zamanın elleri geçti üzerimden,
Her dokunuşunda biraz daha eksildim.
Kırıldım, döküldüm, büküldüm hayata,
Ama yine de buradayım, beni böyle anla.

Neşeyi unuttum, sevinç çok uzak,
Bir gülüşün masalına bile inanmaz olmuşum.
Durgun bir denizim, izbe köşelerde saklı,
Sakince beklerim, rüzgârı da, fırtınayı da.

Bir zemheri var içimde, hiç bitmeyen,
Ne yazı bilirim artık, ne de güneşi.
Bir yıkıntıyım, üstüme düşen ağırlıkla,
Ama hâlâ buradayım, beni böyle anla.

Düşlerimde yıldızlar bile küskün,
Avazım sessiz, duyulmaz kimseye.
Feryadım yalnızca içimde yankılanır,
Küllerimden doğmayı unutan bir ateşim ben.

Hayat, bana son bölümü yazdırıyor şimdi,
Her satırı hüzünle dolu bir son şiir gibi.
Ölümü bilmeyen, anlamaz bu yangını,
Ben her adımda biraz daha azalırken, beni böyle anla.

Eğer bir gün kül olursam, savur beni rüzgâra,
Uzak diyarlara taşınsın bu sessiz ağırlık.
Dünyaya yük değilim artık, bir hatıra gibi,
Yakılmışım, ama yine de buradayım, beni böyle anla.

Böyleymiş ömrün yazgısı,
Ne bir isyan, ne de bir kabulleniş.
Sadece bir yolculuk, sadece bir sessizlik,
Beni böyle anla, olduğu gibi, hiç eksiltmeden.


Yılların izleri kazınmış yüzümde,
Her çizgi bir hikâye, her bakış bir ağıt.
Kayıpların gölgesinde yaşamayı öğrendim,
Ama unutmadım; sevdanın ışığında dirilmeyi.

Zamanın aynasında solgun bir suretim,
Ama içimde hâlâ bir kıvılcım var, bilirim.
Küllerimden bir rüya doğar belki bir gün,
Ama şimdilik suskunum, beni böyle anla.

Sözlerim eksik, yarım kalır her hece,
Dilimde dolaşır ama dökülmez hiçbir cümle.
Çünkü bazı acılar, anlatılmaz,
Yalnızca taşınır, yalnızca hissedilir.

Bir rüzgâr gibiyim, nereye essem belirsiz,
Ama hep bir yerlere sürüklerim içimdeki ağırlığı.
Beni böyle sev, böyle anla,
Çünkü başka bir ben yok, başka bir yol da.

Kırgınlıklarım var, ama düşman değilim,
Acılarım var, ama kin tutmam asla.
Her yarama bir yıldız ektim gökyüzünde,
Her kayboluşumda onları izlerim sessizce.

Biliyorum, dünya kimseye kalmaz,
Ne ben sonsuzum, ne de bu yara kapanmaz.
Ama yine de bir umut yeşerir belki,
Her vedanın ardından bir merhaba gibi.

Eğer bir gün sesim duyulmaz olursa,
Unutma, her fısıltıda seni anmışım.
Kendimi kaybettim belki yolların sonunda,
Ama yine de sevmişim, yine de var olmuşum.

Beni böyle anla; eksik, yarım, ama gerçek,
Beni böyle sev; kırık, dökük, ama yürekten.
Hayatın bana verdiği her darbeye rağmen,
Ben hâlâ buradayım, beni böyle kabul et.

RAMAZAN ACAR