Aynı şiir aynı
hece yine kendimleyim.
İyi olmak için mi iyi olur insan
Yoksa İyilik ettiğinden mi?
Kırlangıçların uçtuğu gök yüzüne
Hayran hayran baktığındanmı?
Sahi insan gerçekten iyi mi?
Bir iyilik yapmıştım, denize attım
Sonra denizlere söverken
Kendimden utandım
Ömrü zehrolana
ölüm değil
Şerbetmiş zehir
Yıllarca
Olmayan bir
aşkın acısını çekerken
Yerin göğün yaralı olduğunu öğrendim benden
Üzerine basılan yer değil
İnsana değmeyen Yürek ağlarmış...
Sonra , aynı parça aynı şiir...
Ve hiç bitmeyen o
özlem Büyüyünce anlarsın bizi derdi büyükler
Delirirdim...
Anlayacağım neydi?
Çocuk olmayı bilmediğim bu hayatta
Büyük olmayı nasıl öğrenecektim?
Olmadık tatbikatlarda kendimi kaybettim büyümek için
Büyüdüm, üstümden epey ömür geçti
Aynalar, dinlemiyor artık beni...
Sırdaşım yine kendimim
Onca kişi sığdırdığım ömrün son demindeyim
Aynı şiir aynı
hece yine kendimleyim...