Duruldu kanımın deliliği
Yetmiyormuş delilik anladım
Hırpalanmak akla sahip çıkmak
Yıpranmak da zihne darbe vurmak değilmiş
Anladım

Durdu insana çalan yüreğim
Kavrulup kıp kırmızı bir dudakta
Posası çıkana kadar kurutulup
Ruhuma gölgeler düşürülünce anladım

Atıyordu hala damarım oysa
Yaşlı yaşlı akıyordu kanım
Benden çalınıp ellere verilmemiş zamana
Dem çalıyordu bana ait olmayan bir adım

Duruldu ruhum , çekildi uykum
Karanlığa hapis, soğuklara gebe
Hıçkırıklara hasret yüreğim
Gün ağardıkça, yaş alırken
Saygı duruşunda sellerimi beklerken
Yaş aldı ruhum
Geceye doydu kanım

İzahı olmayan hayaller kurdum
Kendime inanmadan kendimi duydum
Bir gün ışıl ışıl bir gürültü kopacak bu bedende
Karanlık çökecek her yerime
Kendimden geçip kendime gelende
Çığlıklar duyulacak gözüme perde inende
Belki, inanırım o gün kendime...
Belki...