Bir gün sır olacağız ikimizde
Aynalarda yansıması sönen,
Adımız soluklanınca havada
Bilinmez bir heceye döneceğiz.

Kendimizden korkacağız bir dönem
Gölgemize basıp geçen çocuklar gibi
Yalınayak kalacağız.
Bir aynanın önünde duracak
Ve “Bu kim?” diyeceğiz.
Belkide hiç bilemeyeceğiz

Ağlayanı olmayan ölüler gibi,
Kafamızın içine taş taşıyan çocuklar
Doluşacak,
Hep bir ağızdan susacaklar.
Hiç bilmediğimiz bir dilde,
Bir sebep arayacağız eve dönmek için —
Belki bir fırtına sesi
Belki bir pencere gıcırtısı
Belkide bir hayal.

Elimizde neler var?
Daha iyi bir hayat?
Daha parlak gökyüzü?
Ucunda ölüm yokya dediğim her yolun
Ucunda bir hayli ölüm oldu.

Onların babaları bir kez öldü,
Ben kaç kez kaybettim kendimi,
Kaç kez gömdüm içimin çocukluğunu
Bir tokata, bir kavgaya
Kaç kez yenildim ruhumun karanlıklarına
Kaybetmek üzerine yazılan Kitaplığa dönmüş,
Kendimi en kanlı sayfaya ayıraç etmişim.
Oysa;
Ölüm bir kez kazanır,
Hayat bin kez aldanırmış.
Kendimden kaçıp,
Kendime kalınca
Anladım...