Vaz geçiyorum Susmaktan.
Konuşmaktan kaçıyorum bazen.
Bazende, kendime küsüyorum.
Kalabalık yerlerin adresini sorguluyorum.
İçime çelme çakan ,masumiyetini
Kaybetmiş kalabalıkların.
Korkuyorum...
Çamurla oynamaktan değil de,
Yüzüme dokunmaktan korkuyorum.
Garip bir kir, bir parça pislik,
Ve bir yaranın karanlığı bulaşmış yüzüme.
Tiskiniyorum her seferinde aynadakinden.
Bu yoğunlukta bir kir yoktu
Yüzüm toprak kokarken.
Rüzgarlarla dertleşip,
Kırılan vazonun dibinde top oynarken,
Masumiyeti kaybetmişim.
Oyunu Saklambaç sanıp saklanırken
Yüzsüz kalmışım
Eşsiz kirler yüzüm olmuş.
Dokunmak iğrendiriyor beni.
Hayat oyununda bu kadar lekelenip,
Sahipsiz Kimselerden gözlerimi saklar olmuşum.
Gözlerim biraz karanlık yutmuş
Bu yüzden görmüyorum
Ekmeğime bir parça özlemek bulaşmış,
Afiyetle yiyorum.
Bitmeli bu kabus...
Yeni kirler yüzümde eskimemeli.
Kalabalıklar Sona ermeli
Yüzüme toprak kokusu geri gelmeli
Gidiyorum...
Çamurlara gidiyorum
Aklım yerine üstüm başım kirlensin