Derin bir sessizlik vardı,
Mobilyaları eskimiş salonda
Siyah ekranına bakıyordu
Çalmayı unutmuş telefonun
Yavaşça fısıldadı,
Ürkerek kendi sesinden
"Özledim"
Özledim dedi
Asılı kaldı içindeki ses…
.
Düştü dudaklarından kelimeler...
Parçalanmış duygularına takıldı gözyaşlarında
.
Bıraktı kendini köşede ki unutulmuş koltuğa
Ağlamaya başladı,
Gelmişine, geçmişine,
Olmuşuna, olmamışına...
.
Sustu
Derin bir sessizlik sardı odayı
Bekledi
.
.
Hala sessizlik…
.
.
Süzüldü bir yaprak aralık camdan,
Sonbaharın kan kırmızısı renginde
İzledi bomboş gözlerle
Düşüşünü kucağına
Bıraktı elinden telefonu
Eğildi
Yaprağa fısıldadı bu kez:
"Sahipsizsin.
Seni dalına bağlayacağım."
Eğreti şekilde tutturdu
Vazodaki kurumuş dala
Haykırdı sessizce
"Hayatım gibisin;
Başıboş ve tek’’
.
Sessizliği dinledi uzun uzun
Yapraktaydı gözleri, aklı uzaklarda
.
Usulca kalktı unutulmuş koltuktan
Sildi aceleyle kızarmış gözlerini
Bitirmişti
Kendiyle hesaplaşmasını
Son kez mırıldandı içinden
"Sahipsiziz," dedi.
"Sen ve ben."
.
Boştu ev,
Soğuktu hava
Düştü yaprak tutunduğu kuru daldan
Öylesine baktı
Ve
Gülümsedi kadın
Giyindi kendini
Yavaşça çıktı kapıdan


Kurtararak ruhunu sessizliğin içinden




AY PARÇASI / MEHPARE
OCAK 2025 /İSTANBUL