Yorgun düştüm, bu koca dünyanın kirli ellerinde,
Şahte yüzler, yalan sözler, dost diye sarıldığım hüzünde.
Sever gibi yapanlar, güler gibi bakanlar,
Bir yol bulamadım, sahte ışıklarla dolu karanlık sokaklarda.

Ben mi çok safım, yoksa dünya mı çok hain?
Gönlüm mü inceldi, yoksa onlar mı kalbime hançer saplayan zalim?
Bir sıcaklık aradım, bir dost eli, bir güven sığınağı,
Ama her köşe soğuk, her kalp bir hüsran yığını.

Her adımda daha derin bir çukur kazıldı önüme,
Her gülümsemede daha derin bir yara açıldı içimde.
Neden böyle diye soruyorum kendime,
Ben mi yanlış, onlar mı doğru bu çürümüş düzende?

Yalnızlığın melodisi çalıyor içimde sessizce,
Bir mektup yazıyorum, yalnızlığıma dost diye.
Ey gönlüm, sana sesleniyorum;
Bu insanlar ne bilsin senin o saf özünü?

Güven bir tohumdu, filizlenmedi bu topraklarda,
Her su verişimde kurudu, umutlarımı yuttu bu yara.
Sevmek neydi, hatırlıyor musun hâlâ?
Bir sıcaklık, bir doğruluk, bir de vicdan parçasıysa eğer,
Ne sevdim, ne sevildim; ne güldüm, ne güldürdüm.


Ey hayat, ey anlamsız kalabalıkların soğuk gölgesi,
Hangi yolun yolcusuyum, neden bitmez bu hengâme?
Dost diye uzanan eller, düşman gibi sırtımdan vururken,
Bu kalbi taşıyan ben miyim, yoksa bir başkası mı?

Gözlerimle bakıyorum insanlara, ruhumla değil artık,
Bir sır perdesi ardında, yalanlarla örtülü maskeler.
Güvenmek neydi, hatırlamıyorum,
Yüreğimde bir boşluk, anlamını kaybetmiş umutlar.

Ben mi suçluyum, çok inandım diye?
Onlar mı masum, beni yarı yolda bırakıp gidenler?
Geceler boyunca sordum bunu kendime,
Ama cevap sessizdi; yıldızlar bile sustu.

Sevgiyi aradım; bir avuç mutluluk,
Dostluğu aradım; bir omuz, bir nefes kadar samimi.
Ama bulduğum yalnızca taş duvarlar oldu,
Üzerine yazılmış binlerce kırık hikâye.

Ey gönlüm, neden böyle yorgunsun?
Neden hâlâ umutla atıyorsun?
Belki de senin hatan; herkesi sevilecek sandın,
Herkesi güvenden bir dünya bildin.

Ama bil ki, saf olmak suç değil,
İnsanlığın karanlığında bir mum ışığıdır bu.
Ve sen, o ışığı taşıdığın için büyüksün,
Onlar karanlıkta kaybolurken.

Ey hayat, beni duyuyor musun?
Söyle, bu yolda kimler gerçek, kimler sahte?
Yüreğim taşıyamıyor artık bu yükü,
Ama hâlâ bir umut saklı köşesinde.

Belki bir gün, bir dost eli tutar ellerimi,
Belki bir gün, bir gülüş unutturur kederimi.
Belki bir sabah, yorgun gönlüm çiçek açar,
Ve ben, yeniden inanırım insanlığa, sevgiye, hayata.

RAMAZAN ACAR