Soğuk olma be hayat, yeter üşüdüm,
Zaten içimde fırtınalarla büyüdüm.
Sarılacak kimsem yok, biliyor musun?
Kendi yaralarıma dokunmaya korkuyorum.

Ne bir dost elimden tutuyor, ne bir sevda,
Her adımda daha da yalnız bu yol.
Kalbim artık bir kuyu, dibi görünmez,
Dayanamam daha, yeter bu kadar acı.

Neden hep yüklerin en ağırı bana?
Neden hep gecelerimde sessizlik var?
Bir dua gibi haykırıyorum sana,
Ama yankılar bile dönmüyor geri.

Dayanacak gücüm yok artık, anla,
Kırılan dallarım yeniden yeşermiyor.
Her acı bir taş gibi dizildi ruhuma,
Taşıyamıyorum, dizlerim titriyor.

Hayat, bir kere olsun dokun, ısınayım,
Bir kere olsun umut ver, tutunayım.
Bu karanlık çok ağır, çok derin,
Ben artık kendimi bile taşıyamam.

Sarılacak bir çift kol, bir sıcak nefes,
Bunlar çok mu büyük bir dilek?
Hangi rüya, hangi düş tamamlar beni?
Hangi sabah, hangi güneş avutur?

Ey hayat, ne istedin benden bu kadar?
Her düşüşte biraz daha mı küçülmeliyim?
Her acıyla biraz daha mı taş kesilmeliyim?
Yoksa senin oyununda figüran mıyım?

Ama bil ki, kırılan kalpler bile direniyor,
Her yok oluşun ardından bir nefes saklıyor.
Yine de soruyorum sana son bir kez,
Soğuk olma be hayat, üşüdüm yeter.

Bırak bir an olsun unuttuklarımı,
Bırak bir an olsun hissetmediğim sevgiyi.
Bir kere sarıl, bir kere sev beni,
Çünkü düşerken tutacak kimsem yok benim.
RAMAZAN ACAR