Kırdılar yüreğimi, paramparça ettiler,
Bir umut saklarken gözlerimde,
Yaraladılar kalbimi, ince ince derinlere işlediler,
Bilmiyorlar mı, sen vardın her acının içinde?

Annem, nasıl anlatılır bu yangın sana?
Sanki içimde kopan fırtınalar,
Diz çöküyor sevdam, düşlerim savruluyor.
Bir zamanlar çiçek açardı kalbim,
Şimdi ise solgun yapraklardan başka ne kaldı?

Ellerim hep boş, gözlerim hep nemli,
Bir daha sever miyim? Bilmiyorum,
Denedim, ama hep hüsranla döndüm geri,
Sanki her adımda biraz daha kayboluyorum.

Oysa sen öğretmiştin bana sevmeyi,
Küçükken sarıldığında, her şeyin geçeceğini,
Şimdi sarılacak bir umut kalmadı elimde,
Bir tek senin anıların, bir tek senin sözlerin,
Kulaklarımda çınlar: "Geçecek yavrum, sabret."

Ama bu kez geçmiyor anne,
Bu kez içimde koca bir boşluk,
Ne yıldızlar ışıldıyor gecemde,
Ne de güneş doğuyor sabahları.

Yine de belki bir gün,
Senin sesin gibi sıcak bir ses,
O yıkık duvarlarımdan içeri süzülür,
Ve ben yeniden öğrenirim sevmeyi,
Ama şimdilik, sadece senden güç alıyorum anne.

Kırdılar yüreğimi, yaraladılar beni,
Ama senin sevgin hâlâ içimde,
Ve belki bu da yeter,
Bir daha sevmek için değil,
Ama yaralarımı sarmak için
RAMAZAN ACAR