Senin yüreğinde bir kez öldüm,
Öyle sessiz, öyle derinden.
Bir nefes kadar çabuk, bir rüya kadar kısa,
Ama biliyor musun?
Sen benim yüreğimde her gün ölüyorsun.
Her sabah, her gece,
Her bakışında kanayan o eski hatırada.

Yar, sana söylüyorum,
Sen ki gözlerimde yıldızken bir zaman,
Şimdi karanlık oldun,
Bir gölge gibi dolaşıyorsun içimde.
Her adımın bir ağırlık,
Her sözün bir hançer.
Unutma, yar unutma,
Bu yara sende kaldı.

Ben seni sevdim, öyle derin, öyle çıplak.
Yüreğimle dokundum her köşene,
Ama sen beni harcadın,
Bir çiçeği koparır gibi,
Bir yağmuru keser gibi.
Unutma yar, sen koptun dallarımdan,
Ama her yaprağında adın yazılı hâlâ.

Her gece gözlerim kapanırken,
Sana bir mezar olur bu yürek,
Ve her sabah yeniden kalkar taşı,
Yine sen ölürsün orada,
Sessiz, ağır, yalnız.

Bilirim, unutursun sandın,
Unutulur her acı, her iz,
Ama yanıldın yar, yanıldın.
Ben seni içime gömdüm bir zaman,
Sen ise orada yeniden solmaya başladın.

Sana hitabım bu,
Sana son kalan cümlelerim.
Bir aynanın karşısında değil,
Benim gözlerimde bak kendine,
Göreceksin,
Yüreğimde nasıl öldüğünü,
Ve her gün nasıl yeniden öldüğünü.

Unutma yar,
Beni unutsan bile,
Ben seni her gün anarken,
Sen her gün bu yürekte öleceksin.
Unutma, ne adını, ne yalanını,
Ne de bende bıraktığın bu koca boşluğu…

Unutma yar,
Bütün kaybolmuşluğunda,
Sen hâlâ bende ölüyorsun,
Her nefeste, her gecede,
Ve her doğan günde…
RAMAZAN ACAR