Mevzu hüzün olunca
mevzu kendini biraz daha derinlere salıyor.
Çünkü hüzün derinliklerin bir davetidir.
Yüzeydeki neşenin arkasındaki boşlukları, eksiklikleri ve anlamı görmeyi sağlar.
Çünkü derinlik, yalnızca acıyı hissetmek değil, o acıyı anlamak ve ondan bir şey öğrenmektir.

Eyvallah abim benim.
Senin varlığın har zaman güzellik katıyor, biliyorsun.
içten söylüyorum. İçimin ta derinliklerinden gelen bir samimiyetle.

Ruhsal bağımız birdir ve asla ayrılmaz.
Eyvallah abi.

Sevgi karşılıklıdır.
🙏🥰

Şairin aşkı sevda yolculuğunda bir ölümsüzlüğe dönüşür.
O, sevdanın ve ölümün iç içe geçtiği o sonsuz döngüde kaybolur gider. Aşkın varlığı hem bir başlangıç, hem de bir sonun işareti.
Ama sonunda aşk, her zaman yaşamı ve ölümü birleştiren o özel bir his olarak kalır şairin dünyasında.

Çok çok teşekkür ederim Gizem hanım.
Sizin de yüreğiniz incinmesin hiç.

Bilmukabele selamlar, saygılar güzel ruhunuza.

Amin sevgili üstad, güzel bir hikaye okudum. Çok çok güzel bir hikaye.Mutlu sonla yeniden başlayan, çokta mutlu oldum, bu yürek ilelebet körelmez, beynin oyunlarına gelmeyin:) bilmükabil, yüreğiniz incinmesin,sevgi ve huzur dizi hep bulsun:)

Yorgun bir şairdi.
Kelimelerin içinde kaybolmuş, yılların yükünü omuzlarında hissederek dünyadan uzaklaşmış bir adamdı o belki de.
Her bir dizesi, hayatının izlerini taşır; bazen acı, bazen umut, ama her zaman bir yorgunluk vardı üzerinde. Şair, her gün yeni bir hayal kırıklığıyla uyanıyor, etrafındaki insanları ve dünyayı anlayamayacak kadar yorgun hissediyordu. Onun için zaman, bir nehir gibi akıp geçiyor, fakat her gün biraz daha içi boşalıyor, her bir yeni gün bir öncekinden daha anlamsız hale geliyordu.

Bir zamanlar şiir, onun dünyasına giren bir ışık gibi parlıyordu. Ama artık o ışık solmuştu. Kelimeler aklının derinliklerinden çıkmaya çekiniyor, her satır bir çaba, her dize bir yük haline geliyordu. Şair, hayatı anlamaya çalışırken şiire sığınmak istese de, kelimeler ona yabancılaşmış, içsel boşluğu yalnızca derinleştirmişti. Şiir, ona bir zamanlar olduğu gibi bir kaçış noktası değil, yalnızca bir yüzleşme aracı haline gelmişti.

Bir gün, şair yazdığı her satırda aynı çaresizliği hissetmeye başladı.
Ellerinin üzerinde kalemi tutan parmakları titriyor, gözleri kelimelerin üzerinde gezindikçe, sanki her biri daha da uzaklaşıyor gibiydi.
Şiir, artık onun için bir kurtuluş değil, varlık ve yokluk arasında bir dengenin kaybolmuş halini temsil ediyordu.

Fakat, bir sabah zihninin derinliklerinden bir ses ona seslend.
Bu ses, belki de içindeki en karanlık köşede hapsolmuş bir umut ışığıydı.
:)

Eyvallah Elif hanım.
Güzel yorumunuz şairin üzerindeki tüm yorgunluğu hafifletti.

Eyvallah, eksik olmayın hiç.
Yüreğiniz sevgiyle, mutlulukla çarpsın hep.