İnsanların en güzeli, şu sevimli bebekler

Almış kokusunu anneden, cennetten bir esinti

Hanelerin şenliği, istikbalin varisi

Riyakârlık nedir bilmez, samimiyetle güler-oynar

Kimi zaman;

Ağlar sebebi belirsizce, yırtar ortalığı

Gözünden yaş akmasa da anlamlıdır ağlaması

Anne-baba telaşlanır, bebeğin ağlamasından

Riyakârlık nedir bilmez, ağlaması samimi

Gözleri;

Sağa-sola bakışır, anlam arama bakışında

Aslında anlamlıdır, tanımak içindir her bakışı

Anneyi-babayı keşfeder, kokusuna bulanır

Riyakârlık nedir bilmez, bakışında samimi

Elleri;

O minicik elleri, kıpır kıpır öpülesi

Kıpır kıpır dilleri, konuşmaya bi’gayret

Konuşmasını anlamasak da, aslında konuşur

Riyakârlık nedir bilmez, konuşması samimi

Ayakları;

Tutar ayaklarını, götürür ağzına

Emzik olduğunu zanneder, emer durur ayağını

Emmesi bir hoş, kıpırdanışı bir başka hoş

Riyakârlık nedir bilmez, emdiği sütte samimi

Anne;

Kundaklı bebeğini sevgiyle basar bağrına

En huzurlu uykuyu alır anne bağrında

Annenin kokusuna doyar, sevgisiyle örgü yapar

Riyakârlık nedir bilmez, örgüsünde samimi

Baba;

Kundaklı bebeğini öyle basar ki bağrına

Koklar durur bebeğinin cennetten gelen kokusunu

Oyuncaklar alır, bebeksi gülüşünde abat bulur

Riyakârlık nedir bilmez, gülüşünde samimi

Büyükler;

Bir zamanlar bebektiler, aslını yitirdiler

Sefilliğin her bir tonu, hayatına renk oldu

Gülüşler şeytani,

Konuşmalar iki dilli,

Davranışlar riyakârca,

Kokusunda kokarca,

Bebek ol ey insan, özünü orada ara