Kırmızı bir kuyu, çığlıkla dolu sokaklara seslenir,
Gökyüzü, omuzlarında taşır gri bir akşamüstünü
İçine kapanmış tüneller, boğulmuş trenleri hatırlatır.
Ağaçlar kanar ama kimse dönüp bakmaz:
Vazoda plastik bir gül, bahar düşü kurar.

Bir kuyruklu yıldız, gökyüzünü yırtar atar,
Sokaklar, unutulmuş bir hikayeye açılır:
Karanlık bir denizde kaybolur hayaller.
Pervazlardan sarkan cam bilyeler,
Çocukların gözlerinden dökülür –
İşte o an, zamanın kendisi donar,
Kirpikler kireçlenir,
Göz yaşları içine içine süzülür.

Şehre inen bulutlar, ömrü geriye sarar:
Bir köşeyi dönmek, bir evreni geride bırakmaktır,
Mavi susar, beyaz hatırlar her zaman.
Ve karanlık bir bankta oturur, sonsuzluk.

Rüzgar, çelikten şiirler okur,
Ama kimse duymak istemez.
Gece, taşınamayan bir kargo gibi bekler kapıda:
Dilin sınırları kayar,
Ve dünya bir fısıltıya bürünür.