Onun ilkin “Ölüm” haberi,
sonra onu toprağa verdiğimizden beri;
Boy-boy, sayfa-sayfa
fotoğraflar-anılar,
yitik, üzgün, mut ve umutlu insanlar
ve de soran-sorana;
“Peki şimdi ne olacak?”
Bu soruya en doğru cevap
Nazım Hikmet’ten gelir yine;
„En fazla bir yıl sürer yirminci asırlarda ölüm acısı." diye.()

Aynı soruyu
MIRIL’a sordunuzmu...()
Burada birşeyi size
açıklamam gerekir iyice;
MIRIL bir kedidir
ve Fatih Atpazarı’nın başıboş kedilerin en bilgesidir.
“Yaşlıdır, hep uyur,
duymadığını uydurur”
gibi gelir diğer mahalle kedilerine,
ama
aynı zamanda
en çetin sorulara bile
en gerçekçi cevabı o verir.
Onun için hayat bir EKMEK TEKNESİ’ dir;

“Fatih Atpazarı’nda Çamaşırcı-ütücü-Terzi denen
Mahsun’un gözleri uyku tutmadı o gece,
bilinmez-neden?
Zamanı hatırlamadığı bir süre önce
bir gece;
Süzgün gözleri ve ince boynu ile tıpkı SİYAM’LI SULTAN’a benzeyen,
camdan yada kıristalden yapılı,
beyaz-şeffaf-parlak bir ceylan görmüştü rüyasında.
Elini uzattı,
sekti ceylan sıçradı yana, dokundurmadı ama kaçmadı da,
durdu uzakta ona öylece baktı
ve gözleriyle sevdi onu.
Terzi Mahsun bitti,
sarardı-soldu gitti,
ceylana aşık oldu
ve bu rüyasını "Hâyır" niyetine yordu.
" Ondanmış demek ki!"
" Rüya bu HASPA, sen de mi inanırsın, insanlar gibi?"
" Neymiş?” Diye MIRIL uyandı,
gerindi patilerini öne uzatarak
pençelerini birbirinden ayırarak
mırıldandı;
“ Ne olmuş?”
" Bizim Terzi Mahsun vurulmuş."
" Ölmüş mü? Yazık!"
MIRIL yaşlıydı, duymuyor-uyduruyordu artık;
" Katil kimmiş, peki?" Tüm kediler güldüler.
" Sen uyumana devam et, MIRIL!" dediler.
Bunuda duymamıştı, yeniden mırıldanarak;
" Peki şimdi ne olacak?
" Mahsun abimiz gidecek Hor-Hor yokuşuna,
Tak-tak yeşil konağın kapısını çalacak;
" Kedinizi buldum bak!" diyecek ve kucaklıyacak;
" Kediyi mi?"
" Yok be MIRIL, yengeyi!
Onlar erecek muradına..."
" Bizde Terzi Mahsun’suz ve ekmeksiz kalacağız."
diye MIRIL mırıldandı usulca.
Sağırdı, yaşlıydı ama kanmazdı
ve ilk bölümü böyle biten bir masalada inanmazdı.“