Derdimle başbaşayım diye sevinirken, en güzel derdini kaybetmiş bir adamım ben.
Ellerimden tutan ellerin yok.
Soğuk üşütüyor artık.Sarmıyor bedenimi tenin.
Hüzün ağlamakla bitmedi, ağlamakla seni geri getiremedim.
Yaz geliyor, sana dair her hatıra uzaklaşıyor zihnimden.
An’da O an’da kalmak istiyorum ben.
Ama olmuyor olduramıyorum çaresiz bir şeyi.
Dizlerimi karnıma çekerek uyuyorum.  Saçlarımı taramıyor dişlerimi de nadiren fırçalıyorum. Aynaya bakmaktan bakmaya.
Kendimi eksik görüyorum baktıkça aynaya.
Saçların yok omuzlarımda.
Yanaklarımda zayıfladı sen öpmeyeli.
İçim içime çekildi, sohbet bile etmeye değer  görmüyorum görsem bile kimseyi.
Zayıflığıma zayıflık kattın, kilo almamı istiyordun ama mutfağı boş bıraktın.
Ciğerlerimi düşünme dağların zirvesi gibidir onlar. Ne olursa olsun hiç alt üst olmadılar.
Kalemi ortadan kırdım. En çirkin el yazımla anlaşılmaz şeyler karaladım.
Kimse okuyamazdı yazdıklarımı. Herkesin bildiği bir dili,  herkes gibi ben de  yazar; ama sadece sen okuyabilirdin.
Hazinelerimin yerini de bilirdin. Bir tek sen derdin hazine tabi, senden sonra ben de diyebildim.
Çünkü onlara seni yazdım, seni çizdim, seni anlattım.

Jan ✏

5Mayıs 2020