başım önde çıkıyorum basamakları
başım önde iniyorum
yolda bakmıyorum sağa sola
insan sevmiyorum
kalabalık gördüm mü kaçıyorum büsbütün
otlar sarsın etrafı
bütün itliklerden uzakta
uçsuz bucaksız ayçiçek tarlaları
bozuk düzen bozuk para bozuk dümen
gözlerimi kapıyorum görmüyorum
kulaklarımı tıkıyorum duymuyorum
biliyorum kahretsin biliyorum
yüzlerinden akıyor gözlerinden
biliyorum
sözlerinden akıyor caddeler boyu
evler sokaklar
yüzyıllar boyu
bakmıyorum bakmıyorum.

bir ağaçla tanıştım ben
bir ağacın dalıyla
yapraklarının arasındaki hışırtıya aşk diyorum
yıldızlı geceye beraber bakmışlığımızı biliyor allah
nereden atlasam oraya düşemeyeceğim
üstelik çok fena yükseklik korkum var
kalbimde nüksedecek bir ağrı
hiç unutmuyorum.

her şey söylenmiş
her yere gidilmiş
edilmiş her kavga
tahtadan evler istiyorum
yıkılıp yeniden yapılan evler
herkesin gidemediği bir yeri var
ne mutlu ne mutlu o yere
ne güzel.

insana bakmamayı bölüşebiliriz seninle
ne de güçlü bir bağ
birgün bir ağaçla
ağacın dalıyla
bir gün yapraklarının arasındaki rüzgârla
alman teknolojisinden uzak
radyoda bir kadın sesi
ağzına botticelli fırçası değmiş
bir pazar sabahı.