Çok oldu şu kışın hengâmesi biteli de
Nedendir bitmedi bendeki soğuğu hissediş
Her çıkışımda yakalar ayazı, içtendir titreyiş
Daha bir aydınlığı görür mü göz, dağılır mı sis?
Bir zaman kurtuluş ümidindeyim, ruhta var pus.

Açsa da çiçekler, kokuları saçılsa her yana
Rahmetiyle inse de alabildiğine yağmur
Ne yerdeki ıslaklık umurumda ne de çamur.

Bir eksiklik var ta ötelerden bırakmıyor yakayı
Nasıl da satar insan moralle türlü türlü cakayı
Ezmek değil niyetim çimleri, koparamam gülleri
İçimi neden ezmektedir şu gurbetin türküleri
Ne oralı olabildim ne de buralıyım artık keşmekeş
Memleket soruları sormayın yok bir cevabım
Esenliğin peşinde koşmuştum, halen koşarım.

Gönül ne denli büyük de olsa rahmet değmeli
En kaliteli tohumlar da olsa emekle ekilmeli
Buluşamamışsa dengeler elde terazi neyler
Bir neyzenin ezgisinde yitilir ötelere, hey gidiler
Billur gibi akanda sular derede, sedası katar haz
Kalem ile işimiz, ister asudeyi yaz, ister mezar kaz.

Kırk düşünüşün neden biridir ak, diğerleri kara
İçimizden bir gitmedi ne yapsak da, o onmaz yara
Türlü deneyimlerle kocamandır hayat, verir fırsatı
Bize düşenin yumuşak değildi, ne de sertti karnı.

Bıraksa diyoruz içi yıpratmakta olan duygu, düşünüş
Vermedik hiçbir şeye taviz, dimdikti hep yürüyüş
Bir açılsa diyoruz kapıları bahtın, geçmeden vakit
Zaman dediğimize yok hüküm, o pahasız bir nakit.

İkinci bir şansı bulur muyuz muamma, bizi biz etsin
Renkleri matlaştıran karanlık dağılsın, gitsin
Öznemiz bizdi daima benlikten beslenen ego
Kibrin de zeminidir o, kalsın arka sıralarda, tükensin.

Kalbe versin huşuyu esince rüzgâr, yağanda yağmur
Bir zaman daha sabırla erişilir felaha, olunur mağrur
Gölge ozanca baktık hep hayat denen bu akışa
Kimilerini düşürdü zora, kimi sürdü bolca sefa
Halen can vermektedir yarına içten gelen güçlü his
Bir el değer belki omza, gider hazan, dağılır sis.

Oğuzhan KÜLTE