Nerede ve ne zamandı o gülüş, düşünüş
Kimlerle el ele koşturmacadaydık sanki dün
Onlar nasıl da bellekteler, sağlamcadır da yeri
Nasıl oldu da geçmiş onca yıl, anlamak zor
Bir dönüp bakmaya gör ki, hayat yakan kor.

Kiminde nasılda çaresizlikler yaşanmıştır
Hem de dibinde gezinilmiştir say ki tükeniş
Ve inatla da aşılmıştır her biri zorun, direniş
Kimlerse el verenler müşkülde gönle gülmüş
Birileri de olmuştur dönen sırtı, gönülden düşmüş.

Elde simit yöresel, yanında da bir çay, iskelede
Bahta çalar sanki vapurun düdüğü haydi der
İleriye adımlarla kalabalıkla ortak istikamete
Ver elini adalar, kıyıları vurmaktadır köpüklü
Öte yandan da bir yükseltir bir de düşürür zeminden
Biteviyedir hayat gibi durmaksızın dalgalar.

Birden bire buluruz kendimizi dinginliğinde
Farklı jenerasyondan genç, orta, ileri yaş ağaçlar
Patikaların her biri aynı yöne uzansa da
Kiminde dik, kiminde yatadır yürünen yollar.

Bir film sahnesinde buluruz kendimizi, içindeyiz
Kahramanın duyguları, düşünceleriyle diz dizeyiz
En kötüleri bulmaktır gaye, mücadele orda da var
Ve döneriz tekrar hayata, her başarıda yaşanır kâr.

Dilimizde her daim dua ile esenliktir aranan
Umut edilir ki bu biatla, hayrı verir Yaradan
Her şafakta yenilenir umutlar, arayış tükenmez
Emekle dolmadıkça anlar, zemin asla yeşermez.

İman dediğimiz şeye sıkıca sarılınır içten içe
Güzelliklere açılan kapılarda motifler kanaviçe
Serkeşlikle tüketilen ömürleri de görür, üzülürüz
Yeterse gücümüz eğer, düşeni de güldürürüz.

Bir ömür denenin içine ne de çok şey sığmakta
Kadrajın içindeki dizayn önemli, zamanın zamansız
Yüzde açan tebessümlerse hayranlık uyandırmakta.

Hatırı vardır her demin gerilerden, saklanır hazine
Keşkelere değmedikçe yürek, değer katandır güne
Gölge ozanım, boş boş gezemem, çabamla varım
İçinizden birileri gibi emeğe, sabra elbet hayranım.

Oğuzhan KÜLTE