İncire bak, incire, söz yine geldi dilimize
Ömür tükendi Kalmasın gönüller geride,
Bu dünyada her şey bir oyun bir düzmece
Anlamını bulmalı her nefes tükendikçe;

İncirin fendi sarhoş eder yedikçe yiyeni,
Sabırla olgunlaşır, vakti gelince sunar kendini,
İnsan, kamil olmadan söylerse her an kelamı,
Boşa geçmiş ömür pişirmemiş demek ki kendini;

Ömür geçti günler aktı yalana katıştı,
Kalpler boşaldı gözler tavana yapıştı;
Gönüller karardı ufkumuz dumana karıştı,
Her yeni gün ömrü alıp ziyana savıştı;

Dostluklar, sevgiler, paylaşılan anılar,
Mercekle ara bulunmaz artık o anlar,
İncirin sabrındaki güzelim o tatlar,
Su gibi aziz olup içimizden nehir olup akar;

Her adımda bir uyarı her nefeste bir ders,
Ömür dediğin göz kapağındaki bir refleks
Zamanı zamanla yaşarsa kainattaki her ses,
Her insan olur Mevla’nın üfürdüğü nefes;

Hayatın her anı, bir hediye bir ikram bize,
Kıymetini bil can gelip dayanmadan köprücük kemiğe,
Çare bulan yok mu diye bacaklar birbirine girdiğinde,
İşte o gün sevk yerin ve göklerin tek sahibine;

Erol KEKEÇ/24.06.2024/18.30/Namazgah/İST