sen dört koluna uzamış köklü bir ağaç gibi
ben gittikçe dalgınlaşan zamanda sarkaç gibi

tatlı düşler sonsuza dek sobelenir mi söyle
yel kovanları bilir mi önceden geleceği
her fırsat başı akreple kafa kafaya
akrep ki adından belli ,zehir böceği.

aynalardaki aksimi beğenmiyorum
hayat kırgın bir bakış mı
hiç bilmiyorum.

müsvedde yaşamlar kalıyor geride
kötü bir roman
her okuyuşta yeniden,yeniden büyüyor insan
her anışta eskimekten kurtuluyor bir şeyler
geçtiği tüm yollardan

(adına ertelenmiş binlerce yaprak var sırtımda ’gül’ lerim ağır
dört koluna güvenirsen
beni de çağır.)

birazcık hayal et,birazcık ağla
gecede kavgası vardır sabaha çıkacak düşün
eğer içinden gelirse dilsiz kavalımı da geçir
sen beni böyle bilmezsin,sustum
sen anla...

yaşarken sözlükten geçmez
laf değil kahır
doğan günde yangının var eyyy
kendine sağır.


filiz çelik

Mayıs 2002