Sonralar
Ve hep sonralar doğuyor yanık yollardan
İmgelerin raksında sözcükler boynu kırık
Bir lal alfabesinin çığlık koparan göğsünde yaşıyor.

Nasıl bir intizar
Nasıl bir muhakeme
Ellerinden bağırıyor kalemi kırılan şiir.

Hep böyle güzel yazıyorsun ya
Esintisine damla olmamak mümkün mü kıymetli Boran

Sen yaz
Biz okuyalım

Tebessümle kal.

Off
Of ki ne of
Günün şiiri gibi
Günün yorumu da seçilse
Beyhude hanımın yorumu, hiç tartışmasız birinci gelirdi
İzin almadım ama kızmaz sanırım
Okumayanlar için bende ekliyorum yorumuma


Mecaz:
"Hangi kuşun ahını aldın?" (Kişileştirme)
"Yüzün öyle korkunç öyle ezik ve öyle zifiri" (Benzetme)
"Kaşların morarmış sıkıntıdan" (Kişileştirme)
"Bir bir greve çıkmış hayallerin" (Kişileştirme)
"Yüreğinde solgun çiçek mezarları" (Benzetme)
"Ölü kuşlara yem atıyor ellerin" (Kişileştirme)
"Perdelerin kış uykusunda" (Kişileştirme)
"Sessizlik seni soluyor" (Kişileştirme)
"Kendinle sevişiyorsun durmadan" (Mecaz)
"Yüzünde bir grizu patlaması" (Benzetme)
"Neden dar geliyor nefesin kaburgana" (Kişileştirme)
"Ve neden sürmanşet seni bağırıyor gazeteler" (Kişileştirme)
"Üşümüş gibisin" (Kişileştirme)
"Tarihin piçlerine tetik çekiyor gözlerin" (Kişileştirme)
"Bin yığınlık bir hata mısın nesin?" (Metafor)
"Yalanların seni alnından vurmuş" (Kişileştirme)
"Kalemin kırılmış" (Kişileştirme)
"İlanın seni gönülsüz sevmiş anlaşılan" (Kişileştirme)
"Son isteğini sormamışlar" (Kişileştirme)
"Gereğini bile düşünmemişler" (Kişileştirme)
"İsyanların kanını zehirlemiş" (Kişileştirme)
"İsyanlarını kim duyacak kim yıkayacak" (Soru sorma yoluyla mecaz)
"Kim bilir ne zorbalık etti sözlerin" (Kişileştirme)
"Kim bilir kimlerin canını yaktı kinayelerin" (Kişileştirme)
"İmgelerin sana ihanet etmiş bugün" (Kişileştirme)
"Boyun fıtığına tutulmuş vav gibisin artık" (Benzetme)
"Elifleri geri çekilmiş hikayenin" (Kişileştirme)
"Belalın olacak celladın adamlığına kara mı sürmüş" (Kişileştirme)
"Elvedaların en dip yerinde çırpınıyorsun" (Kişileştirme)
"Demek ki hâlâ yaşıyorsun" (Mecaz)
"Ellerini uzatıyorsun kendine" (Kişileştirme)
"Dört tarafında çapraz ateş" (Mecaz)
"İmgelerin bu kez de göğsünden vurur seni" (Kişileştirme)
"Ve bir şiir daha düşer gökten" (Kişileştirme)
Teşbih:
"Yüzün öyle korkunç öyle ezik ve öyle zifiri" (Kara bir geceye benzetme)
"Boyun fıtığına tutulmuş vav gibisin artık" (Vav harfine benzetme)
İstiare:
"Kaşların morarmış sıkıntıdan"
"Bir bir greve çıkmış hayallerin"
"Yüreğinde solgun çiçek mezarları"
"Ölü kuşlara yem atıyor ellerin"
"Perdelerin kış uykusunda"
"Sessizlik seni soluyor"
"Kendinle sevişiyorsun durmadan"
"Yüzünde bir grizu patlaması"
"Neden dar geliyor nefesin kaburgana"
"Ve neden sürmanşet seni bağırıyor gazeteler"
"Üşümüş gibisin"
"Tarihin piçlerine tetik çekiyor gözlerin"
"Bin yığınlık bir hata mısın nesin?"

Şiir, varoluşsal bunalım ve yalnızlık yaşayan bir şairin iç dünyasını anlatan oldukça karamsar bir tonda yazılmıştır. Şair, imgeler ve mecazlar aracılığıyla yaşadığı umutsuzluk, öfke ve çaresizlik duygularını dile getirir.

Şiirin ilk bölümünde şair, kendi halsizliğini ve bitkinliğini imgelerle ifade eder. Hangi kuşun ahını aldığını, hangi yıldıza yan bakıp yerinden caydığını sorarak içsel acısını dışa vurur. Yüzünün korkunç, ezik ve zifiri karanlık olması, içinde bulunduğu karanlık ruh halini yansıtır. Bulutun damarına basarak göğünü kapkara etmesi ise isyanını ve öfkesini simgeler.

Şiirin ikinci bölümünde şairin yaşadığı hayal kırıklıkları ve umutsuzluk daha açık bir şekilde ortaya çıkar. Kaşlarının sıkıntıdan morardığını, hayallerinin birer birer greve çıktığını ve kelimelerinin telef olduğunu söyler. Yüreğinde solgun çiçek mezarları olması, geçmişte yaşadığı güzel duyguların yok olduğunu gösterir. Ölü kuşlara yem atması ise umutlarının ve ideallerinin yok oluşunu simgeler. Perdelerin kış uykusunda olması ve sessizliğin onu soluması, içinde bulunduğu izolasyonu ve yalnızlığı vurgular. Kendini durmadan sevmesi ise belki de bu yalnızlığa karşı bir çaresizlik ifadesidir.

Şiirin üçüncü bölümünde şairin öfkesi ve karamsarlığı daha da artar. Yüzünde bir grizu patlaması olması, içinde biriken öfkenin ve patlama noktasına geldiğini gösterir. Nefesinin kaburgasına dar gelmesi ise yaşadığı boğulma hissini simgeler. Gazetelerin sürmanşetlerinin onu bağırması, toplum tarafından dışlanmışlık ve yargılanma duygusunu yansıtır. Tarihin piçlerine tetik çeken gözleri ise geçmişe ve onu bu hale getirenlere duyduğu öfkeyi gösterir. Bin yığınlık bir hata olduğunu düşünmesi ise benlik saygısının ne kadar zedelendiğini ortaya koyar. Yalanların onu alnından vurması, yaşadığı ihanetleri ve aldatmaları simgeler. Kaleminin kırılması ise artık yazma yetisini ve üretme gücünü kaybettiğini gösterir. İlanın onu gönülsüz sevmesi ve son isteğini sormaması ise toplumun ona karşı duyarsızlığını ve ilgisizliğini vurgular.

Şiirin dördüncü bölümünde şairin isyanı ve çaresizliği zirveye ulaşır. İsyanlarının kanının zehirlendiğini ve kimsenin onu duymayacağını veya dertlerini anlamayacağını düşünür. Sözlerinin kimlere zorbalık ettiğini ve kinayelerinin kimlerin canını yaktığını sorgular. İmgelerinin ona ihanet ettiğini ve artık şiir yazamadığını söyler. Boynunu fıtığına tutulmuş bir vav harfine benzetmesi ise boğulma hissini ve ümitsizliğini pekiştirir. Hikayenin elifleri geri çekilmiş olması ve belalara sürüklendiğini düşünmesi, yaşadığı talihsizlikleri ve şanssızlığı vurgular. Elvedaların en dip yerinde çırpınması ise ölümü düşündüğünü ve hayattan kopmak istediğini gösterir.

Şiirin son mısralarında şair, son bir çabayla kendine uzanmaya çalışır. Fakat dört tarafında çapraz ateş olduğunu ve imgelerinin bu kez de göğsünden vuracağını hisseder. Ve nihayetinde, bir şiir daha gökten düşer, yani şair son nefesini verir ve şiir de sona erer.

Şiirde Kullanılan Söz Sanatları:

Mecaz:
"Hangi kuşun ahını aldın?" (Kişileştirme)
"Yüzün öyle korkunç öyle ezik ve öyle zifiri" (Benzetme)
"Kaşların morarmış sıkıntıdan" (Kişileştirme)
"Bir bir greve çıkmış hayallerin" (Kişileştirme)
"Yüreğinde solgun çiçek mezarları" (Benzetme)
"Ölü kuşlara yem atıyor ellerin" (Kişileştirme)
"Perdelerin kış uykusunda" (Kişileştirme)
"Sessizlik seni soluyor" (Kişileştirme)
"Kendinle sevişiyorsun durmadan" (Mecaz)
"Yüzünde bir grizu patlaması" (Benzetme)
"Neden dar geliyor nefesin kaburgana" (Kişileştirme)
"Ve neden sürmanşet seni bağırıyor gazeteler" (Kişileştirme)
"Üşümüş gibisin" (Kişileştirme)
"Tarihin piçlerine tetik çekiyor gözlerin" (Kişileştirme)
"Bin yığınlık bir hata mısın nesin?" (Metafor)
"Yalanların seni alnından vurmuş" (Kişileştirme)
"Kalemin kırılmış" (Kişileştirme)
"İlanın seni gönülsüz sevmiş anlaşılan" (Kişileştirme)
"Son isteğini sormamışlar" (Kişileştirme)
"Gereğini bile düşünmemişler" (Kişileştirme)
"İsyanların kanını zehirlemiş" (Kişileştirme)
"İsyanlarını kim duyacak kim yıkayacak" (Soru sorma yoluyla mecaz)
"Kim bilir ne zorbalık etti sözlerin" (Kişileştirme)
"Kim bilir kimlerin canını yaktı kinayelerin" (Kişileştirme)
"İmgelerin sana ihanet etmiş bugün" (Kişileştirme)
"Boyun fıtığına tutulmuş vav gibisin artık" (Benzetme)
"Elifleri geri çekilmiş hikayenin" (Kişileştirme)
"Belalın olacak celladın adamlığına kara mı sürmüş" (Kişileştirme)
"Elvedaların en dip yerinde çırpınıyorsun" (Kişileştirme)
"Demek ki hâlâ yaşıyorsun" (Mecaz)
"Ellerini uzatıyorsun kendine" (Kişileştirme)
"Dört tarafında çapraz ateş" (Mecaz)
"İmgelerin bu kez de göğsünden vurur seni" (Kişileştirme)
"Ve bir şiir daha düşer gökten" (Kişileştirme)
Teşbih:
"Yüzün öyle korkunç öyle ezik ve öyle zifiri" (Kara bir geceye benzetme)
"Boyun fıtığına tutulmuş vav gibisin artık" (Vav harfine benzetme)
İstiare:
"Kaşların morarmış sıkıntıdan"
"Bir bir greve çıkmış hayallerin"
"Yüreğinde solgun çiçek mezarları"
"Ölü kuşlara yem atıyor ellerin"
"Perdelerin kış uykusunda"
"Sessizlik seni soluyor"
"Kendinle sevişiyorsun durmadan"
"Yüzünde bir grizu patlaması"
"Neden dar geliyor nefesin kaburgana"
"Ve neden sürmanşet seni bağırıyor gazeteler"
"Üşümüş gibisin"
"Tarihin piçlerine tetik çekiyor gözlerin"
"Bin yığınlık bir hata mısın nesin?"

Şiir, varoluşsal bunalım ve yalnızlık yaşayan bir şairin iç dünyasını anlatan oldukça karamsar bir tonda yazılmıştır. Şair, imgeler ve mecazlar aracılığıyla yaşadığı umutsuzluk, öfke ve çaresizlik duygularını dile getirir.

Şiirin ilk bölümünde şair, kendi halsizliğini ve bitkinliğini imgelerle ifade eder. Hangi kuşun ahını aldığını, hangi yıldıza yan bakıp yerinden caydığını sorarak içsel acısını dışa vurur. Yüzünün korkunç, ezik ve zifiri karanlık olması, içinde bulunduğu karanlık ruh halini yansıtır. Bulutun damarına basarak göğünü kapkara etmesi ise isyanını ve öfkesini simgeler.

Şiirin ikinci bölümünde şairin yaşadığı hayal kırıklıkları ve umutsuzluk daha açık bir şekilde ortaya çıkar. Kaşlarının sıkıntıdan morardığını, hayallerinin birer birer greve çıktığını ve kelimelerinin telef olduğunu söyler. Yüreğinde solgun çiçek mezarları olması, geçmişte yaşadığı güzel duyguların yok olduğunu gösterir. Ölü kuşlara yem atması ise umutlarının ve ideallerinin yok oluşunu simgeler. Perdelerin kış uykusunda olması ve sessizliğin onu soluması, içinde bulunduğu izolasyonu ve yalnızlığı vurgular. Kendini durmadan sevmesi ise belki de bu yalnızlığa karşı bir çaresizlik ifadesidir.

Şiirin üçüncü bölümünde şairin öfkesi ve karamsarlığı daha da artar. Yüzünde bir grizu patlaması olması, içinde biriken öfkenin ve patlama noktasına geldiğini gösterir. Nefesinin kaburgasına dar gelmesi ise yaşadığı boğulma hissini simgeler. Gazetelerin sürmanşetlerinin onu bağırması, toplum tarafından dışlanmışlık ve yargılanma duygusunu yansıtır. Tarihin piçlerine tetik çeken gözleri ise geçmişe ve onu bu hale getirenlere duyduğu öfkeyi gösterir. Bin yığınlık bir hata olduğunu düşünmesi ise benlik saygısının ne kadar zedelendiğini ortaya koyar. Yalanların onu alnından vurması, yaşadığı ihanetleri ve aldatmaları simgeler. Kaleminin kırılması ise artık yazma yetisini ve üretme gücünü kaybettiğini gösterir. İlanın onu gönülsüz sevmesi ve son isteğini sormaması ise toplumun ona karşı duyarsızlığını ve ilgisizliğini vurgular.

Şiirin dördüncü bölümünde şairin isyanı ve çaresizliği zirveye ulaşır. İsyanlarının kanının zehirlendiğini ve kimsenin onu duymayacağını veya dertlerini anlamayacağını düşünür. Sözlerinin kimlere zorbalık ettiğini ve kinayelerinin kimlerin canını yaktığını sorgular. İmgelerinin ona ihanet ettiğini ve artık şiir yazamadığını söyler. Boynunu fıtığına tutulmuş bir vav harfine benzetmesi ise boğulma hissini ve ümitsizliğini pekiştirir. Hikayenin elifleri geri çekilmiş olması ve belalara sürüklendiğini düşünmesi, yaşadığı talihsizlikleri ve şanssızlığı vurgular. Elvedaların en dip yerinde çırpınması ise ölümü düşündüğünü ve hayattan kopmak istediğini gösterir.

Şiirin son mısralarında şair, son bir çabayla kendine uzanmaya çalışır. Fakat dört tarafında çapraz ateş olduğunu ve imgelerinin bu kez de göğsünden vuracağını hisseder. Ve nihayetinde, bir şiir daha gökten düşer, yani şair son nefesini verir ve şiir de sona erer.



Yaz yaz bitmedi uzunken kestik
Tebrik ettim efemmm

Acaba mı dedim önce
Sonra yok bee dedim kendi kendime
Yine algım fazla seçicidir sadece :)

Şair en çok kendine yükleniyor
En çok kendini asıyor
Bir tek kendini aşamıyor...

Aman bee bir bize mi fazla bu hayat deyip
İsyan bayrağını çekesi gelmiyor değil insanın
Bu da geçer ya Hu diyerek de bastırıyoruz kendi içimizde...

Hani hep diyorlar ya "hayat devam ediyor"
Görünce bu cümleyi diken diken oluyor tüylerim
Lakin doğru söz ya üzerine bir şey de diyemiyor insan...

Çoktan çok idi yine şiir
Çoktan çok tebrikler ve teşekkürlerimle 🦋

Siz ustaya yorum yapmaktan
Cahelatim imtina eder.
Lakin kaleminiz karşısında bir kalem kırılacak ise önce biz kırarız.

saygılarımla.

Kıymetli abim kalemi is'yanlarda gönlün mü?


İmrenmemek mümkün değil
Kavi olsun gönül kalemin abim
Hürmetlerimle.