Gözyaşlarının esaretinde kalış ne de kötüdür
İnsana yüzde tebessüm yakışırdı ta ezelden
Asırlara mihenk olmaz mı onca ilhamı veren
Pişmanlığı gördün mü, yürek közüdür.

Vakit olmak zamanıysa kaçırma o anı
Seninle bu uğurda yola çıkanı hatırla, tanı
Sakın ola önde tutma hezeyandır önyargı
Sıcağa, soğuğa aldırış etmeyenler de var
Kader birliği denene cürettedir kâr
Silinircesine hatalarına yaslananlar öldü,
Tozunu silkeleyerek hayatın paslarından
Muhteşem renkleri sana katanları gördün mü?

Hor görenlere bakmayasın kırık da olsa saz
Göz kamaştıranlara aldanma, o sahte naz
Beklenmedik anlarda kimler vardı yanında
Kara günlerin hatırını güdenlerdeydi duruş
Ve çırpınırken el atmadı kimseler sorunlara
Yazı, baharı tam da deminde gören gözü
Sonbaharda ve kışta da yanında gördü mü?

Hatıralara hürmet edenler ne güzeldir
Güne de tebessümle yürüyenler özeldir
Açılacak ise yarınların kapıları bir gün
Yâd ile anılacakları da bilmelidir o gün.

Kalemin varır mı ufku karartanı yazmaya
Söyleyemez olur dil ve göremez de göz
Ne yürür ayaklar ne de zaman döner
Boşluğun içinde pişmanlıklarla savruluş
Daha beteri var mıdır duygular silsilesinde
İnsanı anbean tüketendir bu kahroluş.

Derince izler kalmaz mı her yaşanandan
Esenliğe açılan kapıdan sığar mı her insan
Zorbaca söylemleri kendine özne yapanları
Kalpleri kırarak hezeyanlara dalanları
Ezgisinden acılar yükselirken bir türkü
Son deminde hakikatle yüzleşendi pişman
Düzeltmek adına yanlışlarını azaldı zaman
Tüm gücüyle gayrete düşenleri gördün mü?

Her birimiz insanız ve hatalarımız var
Onlardan sıyrıldıkça hissediştir bize kâr
Gölge ozan da der ki ver her işe ayar
Sahte kahramanlıklarla dönmüyor devran
Fıtratın çağrısı vardı gel, sen de uyan
Çizgiyi henüz geçmeden durur tel örgü
Hatalarından dönebilenlere olsun övgü
Dost bildiklerini yeniden geçir gözden
Ne yaparsan yap, dışa vursun ta özden
Mutluluk denen şeyin bahçesindeki güldü
Ona erişebilmenin bedelini gördün mü?


Oğuzhan KÜLTE