Seni mutsuz olduğuna inandırmışlar
Kalburla su taşırlar düğününe
Köyde kalan son kızsın sen
Bir şehir senin merakınla yol alır kırlarda
Senin heyecanındır fanusu saydam kılan
Fanus belki saydam belki değil
Yolun çekilmediği bir vakit
Kargadan başka kuş tanımayanların
Başakları utandıran bakışlarında
Bozkır soyunmaya başlar
En karanlık devrimi gerçekleşir insanlığın
Kırk gün kırk gece de sürse düğün
Sakarlığın geçecek gibi değil
Öylesine çocuksu bir gerçeklik
Köyde kalan son kızsın sen
Elbette düğünün bir güz günü başlar

Sana bakan seni zayıf görür mü hiç?
Mutlu bir anın kayığında ki ışık değil bu
Uzak çok uzaklardan geliyor suyun sesi
Sana reva görülen tiyatro bu
Budur işte herkesin hatırladığı anı
O gülüşler o beklenmedik nostalji
Geçmişiyle evleniyor herkes
Seni sayan yok
Teraziye vurup devirmezsen
Her biri suçlu olarak ölüp gider insanlığın
Kıyaslamaz kimse seni anladığın zamanlarla
Omzuna konan mevsimleri çalmak isterler
Eteğin giyotinden daha keskin
Maske düştü diye kaybettin dövüşü sen
Onlar istiyor ki artık kanına dokunmasın
Şehir dediğin çürüyen gökyüzünden ibaret

Ölüm bu kızdan yana
Çırılçıplak dağların ar damarını çatlatır
Emmisi elindeki siğili okurken inancı tamdır
Her yıl boy atarken başaklarla beraber
Güliverin yalnızlığı çöker üzerine
Gözleri kısılır
Saymaktan öteye gidememiş parmakları
Kısas olarak hüküm sürer bu topraklarda
Her harfin kıvrımı büyüdür
Kıyaslamak istemez kimse seni anladığın zamanlarla
Ayin olarak başlayan düğününde
İçlerinde besleyip büyüttükleri hayvanın
Zincirler altından hırlayışı duyulur
Açlıktan öleceği yok
Şehrin kokusu sinmiş üzerine
Dizel motordan farkı yoktur insanın

Saçının sarıdan ağarmayacağı nasıl da belli
Bitlenmiş ananın gözyaşları toprağı sürer
Ateşi bulan dedene gösterilmeyen hürmet
Gözüken ayak bileğinden dolayı kıvılcımlanır
Kara bir gecedir senin için medeniyet
Seni neyin zehirlediğini bilmeden yitip giderken
Kara gözlerine bakıp okşamayanlar
Seni mutsuz olduğuna inandırmışlar
Köyde kalan son kız
Dünyanın merak ettiği yer
Bir damla gözyaşın için toplanmış bu kalabalık
Suyu dökseniz yere
Nereye gideceğini şaşırır
Sen evlenip gittiğin zaman
Şehrin kara bir sokağında yaşadığın vakit
Kanla besleyecekler içlerinde büyüttükleri hayvanı
Zincirler altından hırlayışı duyulur
Belki bir kaç çocuk sokak lambasını kırar
Seni mutlu olduğuna inandıracaklar