Kurtulup dilimin zincirlerinden
Gökyüzüne fırlattım duygularımı
Kalbimle gözledim uçuşlarını
Yıldızların eşliğinde hece hece dans ettiler

Gerçek mi düş mü dedim kendi kendime
Kimi nehir gibi aktı
Kimi bahar gibi koktu
Sonsuzluğun karanlığında kaybolan da oldu
Kağıda dökülenlerde

Sessiz çığlıklar attıklarını hayal ettim
Bazıları yağmur olup yağdı üstüme
Bazıları kar olup döndü içime
Kalbimin sıcağında eriyip içime işlediler

Ve sonsuz bir serüvende buldum kendimi
Yolculuk çetin yol uzundu
Tökezlediğim de oldu düştüğüm de
Sezgilerim gelişti sanki

Bir başka görmeye başladım gönül gözümle
Beynimi nöbetçi bıraktım başucuma
Uyudum
Kulaklarım çınladı hece seslerinden
Uyandım

Çığlıklar döküldü kalemimden üzüldüm
Yazdıkça çözüldü dilimin bağları
Heceler sardı dört bir yanımı
Topladım birer birer
Kimisi ayak oldu dörtlüklerimde
Kimisi kanat çırptı gönlümde
Başına başlık koyup kuyruğuna tüy diktim
Göğsüne yüreğimi koyup azat ettim

Şiir olup uçup gittiler
Şiir olup uçup gittiler...

Bülent ARKAN Kasım 2024