ey gönül
perçeminden ay süzülen atlar
düşüyor uykularıma yakıyor genzimi başak kokusu sarışın baharların gül esmerliğinde karanlık rüzgarlar eser yankılanır sesim bozkırda tevekte üzümler parıldar aşkla bakar köy kızları zeytin karası gözleriyle şimdi hüzzam faslında bir şarkının rüzgarında ağlamaktır hayat açılmamış giz kilidi yarım kalmıştır vuslât iyi mi böylesi bir karanlık zakkum kokularıyla boyanmışken caddeler ki ölüm rengindedir yaşamak zamansa alabildiğine bozkır değdi mi yüreğine hasret ey gönül kirli gecelerin koynunda sabahlarken yitirdin mi sesini rotasız iniltilerin araf durağında b i l e m e z s i n genzimin çöl yorgunluğunu havşalayarak keskin dişlerinle karanlığı uzun uzun bak aynalara doğsun güneş usuna mayhoş bir şarkısın ey gönül varoş ömrümün bahtsız nakaratlarında ağlama |
tebrikler sevgiyle hep