…Ve ardıma bakmadan geçip gittim çizgisiz yollar şehrinden, dağları herkesçe bilinen yeşile boyalı.

Ezberinde sıradanlaştı hayat
Sevgiden yoksun çağcıl korkuyla
Bir kuşkanadına bağla beni
Yoksa minyatür renkle vuracaklar seni
/.../


Füreya

“Sensizlik iyi geldi” diyorum kendime kalınca
Sonra kalkıp dolaşıyorum ampir mobilyalı holün boşluğunda
Duvarlara bakamıyorum
Konuşacaklar diye loş bir mum ışığında
Gözlerimi sımsıkı kapatıyorum
Sımsıkı
İçim karışıyor
Yalnızlığa yakalanıyorum

Füreya

Yalnızlık nedir bilir misin?
Tek başına kalmak değildir
Yalnızlığım başkalarının eksikliği hiç değil
İçimdeki kalabalık beyhude
Duygulara sınır çektim
Bende yalnızlık seninle başladı

Zaman zaman uzaklardan bir ses
Fısıldar usulca
O an acının lezzetini tadarım
Öyle mayhoş bir duygu ki
Kulaklarımı çınlatıyorsun
Sesini arıyorum

Füreyya

-Belki de sadece yağmur yağıyordu-
Denizin ıslak barkına
Yağmur muydu ya da yükünü boşaltan bir bulutun sesimi ne
Gümbür gümbür
Islanıyordum
Islandıkça azalıyor
Su olup akıyordum
Islanmak iyi geliyor ruhuma

Füreya

Sözler de yaşlandı hayatımla
Bende zaman veda etti senden sonra yarına
Sen çok yaşa
Öyle bir yaşa ki
Bir çocuğun bayram arifesini yaşar gibi
Çengelinden asılınca boynu kıvrılan soru işaretlerini at bir kenara
Elma şekerini ısırdığında ilk tat vardır ya
Dilimin ne söylediğini boş ver aklımdan geçtiği gibi yaşa

Füreya

Birazdan sızacağım
İnce bir damla edasıyla
Akıntıdaki göç fenalığına
Ölüşüm gönüllü
Şairlerin içinden geçerek
Sana yazılmış son şiirimle üstümü ört
Masum bir tebessüm olsun yüzünde
Sonra elveda de

Füreyya